Upadek Paula Pogby. Szokujący zjazd i bliski koniec kariery. "Nie chcę już tych pieniędzy"

Znaleźć go można w willi na wzgórzach Turynu - tej samej, w której kiedyś mieszkał Cristiano Ronaldo. Jest tam kryty basen, siłownia i wielki płot, za którym łatwo schować się przed światem. Pogba już nawet na Instagramie nie daje znaków życia. Jego wizerunek został zniszczony w probówce antydopingowej i jeśli śledztwo nie przyniesie cudu, to czeka go kara nawet czterech lat bez piłki. Na nic zdało się powtórzenie badań w Rzymie. W tym momencie obserwujemy wrak człowieka, który od półtora roku krąży bez mapy. Wiosną skończy 31 lat i właśnie oswaja się z myślą, że nowych lądów w piłce już nie podbije.

Niedawno przyłapano go na Piazza San Carlo w dniu derbów z Torino. Nie udało mu się wtopić w tłum za pomocą pancernego jeepa i ciemnych okularów. Był zawstydzony, gdy młody chłopiec poprosił go o selfie. Kiedy po chwili ruszyli następni, uciekł wraz z ochroniarzem, wiedząc, że to nie jest dobry czas, by szczerzyć zęby, gdy w głowie pada deszcz. Pogba, odkąd latem 2022 roku wrócił do Juventusu, rozegrał w sumie 273 minuty. Nie strzelił gola i nie zaliczył asysty, choć w swoim ostatnim spotkaniu, z Empoli, miałby trafienie, gdyby nie spalony Dusana Vlahovicia. Zaraz potem zszedł z boiska, kulejąc, choć w tamtym momencie najgorsze wieści były dopiero przed nim.

Nie ma drugiego piłkarza na świecie, który w ostatnich latach zgromadziłby wokół siebie tak dużo ciemnych epizodów. Pogba to ten, który rozsypuje się średnio raz na pół roku i który nigdy nie zaznaje spokoju, bo zawsze obok piłki absorbuje go coś obok. Pozytywny wynik kontroli antydopingowej opublikowany 12 września to tylko kolejny klocek w tej układance. Zbiegło się to akurat z wywiadem Francuza dla “Al Jazeery”, w którym zdanie “Nie chcę już mieć tych pieniędzy. Chcę mieć normalne życie” przeszło dość niezauważone. Widać w tej rozmowie człowieka nie bojącego się mówić o depresji, gościa brutalnie przeczołganego przez życie, który po uprowadzeniu przez kumpli z dzieciństwa wiosną 2022 roku nigdy już nie był taki sam.

Trzeba chwilę pogrzebać, żeby przypomnieć sobie jego ostatni naprawdę dobry mecz. Pewnie musiała to być kadencja Ole Gunnara Solskajera - cztery asysty w meczu z Leeds w sierpniu 2021 roku. Pogba był wtedy świeżo po mistrzostwach Europy, gdzie drużyna tańczyła w jego rytmie. Francuzi pisali o podaniach odlanych z brązu, które należy wstawić do Luwru. Bo taki był styl grania Pogbossa - mecze z Niemcami, Portugalią i Szwajcarią nawet u samego Zidane’a wywoływały słowa: “Jakbym widział siebie!”. Świat pokochał Pogbe, bo był piłkarzem, który wyskakiwał z szablonu, był unikalny na boisku i poza nim, a poza tym miał w sobie coś z kreskówki. Szkoda, że nie dało się tej beztroski przełożyć na regularność. Siedem lat temu był Pogba był najdroższym piłkarzem świata. Jak na te pieniądze, za mało dał wielkich momentów, które futbol 24/7 w wydaniu globalnym potrzebuje produkować w ilościach większych niż kiedykolwiek.

Jego nieszczęście było to, że trafił do Manchesteru United w momencie, gdy klub miotał się od ściany do ściany, a kwota transferowa wymagała na nim, by sam dźwignął go z gleby. Nie on pierwszy i ostatni stał się ofiarą maszynki do mięsa, która przemieliła talenty, bo to samo spotkało Alexisa Sancheza, Anthony’ego Martiala i Jadona Sancho. Żaden z trenerów nie potrafił znaleźć dla niego odpowiedniej roli, a Jose Mourinho mówił wprost, że to wirus, który zatruwa szatnię. Najlepszy Pogba to ten z czasów Antonio Conte oraz Maxa Allegrego, w pełni łączący swój potencjał atletyczny i techniczny. Nie miał wtedy kontuzji i był długo przed tym jak złe znajomości zaczęły oplatać jego życie prywatne.

Upadek Francuza pokazuje jak ważne jest zbudowaniu muru w postaci zaufanych ludzi i odizolowanie się od pijawek. Pogba doświadczył przecież kradzieży karty kredytowej przez jednego z przyjaciół, mówiąc potem, że ten incydent skruszył jego wiarę w ludzi. Po drodze przeżył splądrowanie domu i telefon od niani, która ukryła się z dziećmi w zamkniętym pokoju. W tym samym roku zmarł jego agent i przyjaciel Mino Raiola, a brat Matthias urządził medialny szantaż. Już wcześniej zresztą w ośrodku treningowym Juventusu pojawiali się dziwni ludzie w kapturach, przypominając Pogbie, że nawet zmiana klubu nie sprawi, że nagle poczuje się bezpiecznie. Afera z namawianiem ludzi na szemrane kryptowaluty i zdjęcia na nartach w trakcie kontuzji nie pomogły mu w budowaniu pozytywnego wizerunku.

Pogba stracił ostatni mundial w Katarze i zaprzepaścił okres w Juventusie, gdy mógł z powrotem wejść na szczyt i być twarzą ligi jak Victor Osimhen, Rafael Leao albo Lautaro Martinez. Kibice liczyli na piękny sequel, a dostali smutny remake. Kruche kostki i rozdarte łąkotki stały się męczącym refrenem, a Pogba zamiast słuchać lekarzy “Juve” często podejmował decyzje na przekór, tak jakby dalej nie potrafił ufać. W tym momencie jest zawieszony przez klub i pobiera pensję minimalną, wynoszącą około dwa tysięcy euro miesięcznie, czyli tyle, ile wcześniej dostawał za dwie godziny stania i oddychania. Juventus może rozwiązać kontrakt, który w tym momencie ważny jest do 2026 roku, choć wciąż wszyscy czekają na koniec śledztwa i finalną karę dla zawodnika.

W tym momencie trzeba liczyć się z końcem kariery Paul Pogby, jeśli ten dostanie maksymalny wyrok. Biorąc pod uwagę jego nadwyrężoną psychikę i tendencje do kontuzji, nie ma szans, by w wieku 34 albo 35 lat jeszcze raz spróbował pokazać światu, że ten się pomylił. Francuz liczy na to, że zostanie oczyszczony podobnie jak niedawno Jose Palomino z Atalanty Bergamo, którego broniła firma prawnicza zaprzyjaźniona z Juventusem. Ponad dekadę temu wolność wygrał też Francesco Acerbi, niedawno przecież finalista Ligi Mistrzów. To pokazuje, że nie ma sensu pewnych spraw przesądzać z góry. Pogba nie powiedział jeszcze ostatniego słowa, choć pewne fakty są niezaprzeczalne: nawet przy najlepszych wiatrach ta gwiazda nigdy już nie rozbłyśnie i nie wróci do poziomu sprzed lat. Pogba pozostanie piłkarzem z Youtube’a, dobrym na jesienne wieczory, zamrożonym w klipach jak tańczy z piłką z uśmiechem na ustach, za którym tęskni świat.