"Przypomniały mi się czasy Czerczesowa". Arkadiusz Malarz chce awansować i znów zagrać z Legią [NASZ WYWIAD]

ARKADIUSZ MALARZ: Ciężko, bo tak sobie zakładaliśmy, żeby zagrać dobre spotkanie. Legia to idealny przeciwnik, by pokazać się z dobrej strony, a jednocześnie naprawdę chcieliśmy awansować do następnej rundy. Niedosyt jest duży, bo nie tylko w II połowie graliśmy jak równy z równym, ale dwukrotnie potrafiliśmy dogonić wynik. Owszem, legioniści byli lepsi przed przerwą, mieli swoje sytuacje, ale ich nie wykorzystali. Po takim przebiegu spotkania złość jest podwójna. Zabrakło koncentracji i pewnego cwaniactwa.

Tak, mamy. I fajną drużynę też. Zimą się wzmocniliśmy, kadra jest bardzo silna i bez wątpienia o wyższej jakości. Wydaje się, że jesteśmy dobrze przygotowani do sezonu i taki mecz z Legią może zaprocentować w lidze.

Czasami chcemy za wszelką cenę wyjść z piłką spod bramki, kiedy wystarczy po prostu zażegnać niebezpieczeństwo. W mojej ocenie szwankuje u nas ocena skali zagrożenia w danej sytuacji. Musimy nad tym popracować. Jeśli jest niebezpiecznie, to po prostu wybijmy, przesuńmy się, ustawmy grę defensywną.

Jakby ktoś nie wiedział, że gramy w I lidze i zobaczył ten mecz, to mógłby pomyśleć, że mierzą się dwie drużyny z Ekstraklasy. Wyglądaliśmy nieźle i teraz musimy to potwierdzić w meczach ligowych, tak by do tej Ekstraklasy wrócić.

Zdecydowanie. Jestem pełen optymizmu. Solidnie się wzmocniliśmy, mamy kreatywny środek pomocy, zgraliśmy się w Turcji. Dobre wyglądamy jako drużyna, ale dużą wartością jest to, że mamy też zawodników, którzy potrafią wziąć grę na siebie, pociągnąć zespół, gdy nie idzie, dać impuls, czy też indywidualnie przesądzić o wyniku.

Jestem ostatni, by zwalać na wirusa, ale, pewnie jak większość drużyn, mieliśmy swoje kłopoty, które się nawarstwiały i byliśmy osłabieni. Szkoda, bo w meczach z Radomiakiem czy Termalicą graliśmy dobrze, ale jednak przegrywaliśmy. Takie spotkania są najgorsze, gdy mogło się wygrać, było się blisko, a zostało z niczym. To dla nas też nauczka na przyszłość. Nie możemy nawet na chwilę tracić czujności.

Początek rozgrywek jest bardzo ważny, może ułożyć nam całą rundę, tym bardziej że trzy pierwsze mecze gramy u siebie i musimy wykorzystać atut swojego boiska. Cel jest jasny, tylko Ekstraklasa się dla nas liczy, nie trzeba nas motywować. Mam przy tym cichą nadzieję, że kibice wrócą na stadiony, przynajmniej w ograniczonym stopniu i będą naszym wsparciem.

Dla kibiców się gra, to jest sens. Bez nich jest zupełnie inaczej, to nie to. Nawet w transmisjach telewizyjnych brakuje atmosfery. Mecze z nimi są po prostu fajniejsze, są sednem piłki.

Ale za to aż przez dwa dni padało i wiało (śmiech). Warunki były znakomite, bardzo profesjonalne zgrupowanie, do niczego nie można się przyczepić. Teraz jednak wszyscy mamy takie same boiska i zobaczymy, co na nich pokażemy.

Na taktykę, wiadomo. Ćwiczyliśmy wiele w tym zakresie, wdrażaliśmy nowych zawodników do zespołu, poprawialiśmy zgranie. Ale też dużo czasu poświęciliśmy przygotowaniu kondycyjnemu. Jak patrzyłem ile chłopaki biegają, to przypomniały mi się czasy Stanisława Czerczesowa.

A ja czekam na efekty w lidze. Pierwszy mecz po przygotowaniach z trenerem Czerczesowem rozegraliśmy przeciw Jagiellonii i wygraliśmy 4-0. Pamiętam, że gdy zeszliśmy z boiska, to po chłopakach w ogóle nie było widać zmęczenia. Gdyby trener powiedział, że mają zagrać kolejne 90 minut, to by wyszli i dali radę. Wierzę więc, że i tutaj ciężka praca zaowocuje.

Spadek to była zadra w sercu i postanowiłem sobie, że koniecznie chcę wrócić do Ekstraklasy. Ułożyłem więc sobie w głowie, że nie jestem w I lidze. Zostawiłem to całkowicie z boku. Koncentruję się na tym, by pokazać się z jak najlepszej strony, by drużyna wygrywała i bym znów znalazł się tam, gdzie byłem. Jestem skupiony na celu. Owszem, kontrakt mam do końca czerwca i nie wiadomo, czy klub będzie chciał bym został, ale teraz robię wszystko by ŁKS awansował.

Nie mam problemów z mobilizacją. Wstaję rano, wykonuję wszystkie czynności, co zawsze i cieszę się na kolejny trening. Nadal jestem głodny, nadal sprawia mi to przyjemność. A jeszcze jak usłyszę takie słowa, jak trenera Dowhania po meczu w pucharze, że dobrze wyglądam, to motywacja szybuje. I tylko po moich synach widzę, jak ten czas ucieka...

Zdrowie najważniejsze, zwłaszcza teraz. Bardzo mnie cieszy. Myślę, że to dzięki rytmowi i stylowi życia, jaki prowadzę. Zawsze bardzo poważnie podchodziłem do piłki, to nigdy nie była zabawa. I na wszystko musiałem zapracować. Ciągle powtarzam młodym zawodnikom, że tylko ciężka praca się obroni. Bo tak naprawdę trenera nigdy nie oszukasz, oszukać możesz tylko siebie. A życie zawsze odda.

Gdy miałem 34 lata i grałem w Bełchatowie, to do głowy by mi nie przyszło, że zdobędę trzy mistrzostwa Polski, zagram w Lidze Mistrzów, zostanę tam wybrany do drużyny kolejki. Życie pisze takie scenariusze, że nikt by tego nie wymyślił. Cieszę się, że mogę tymi doświadczeniami dzielić się z młodszymi kolegami. I to nie jest tak, że oni kiwają głowami i mówią "Co ten dziadek pieprzy?", tylko rzeczywiście słuchają z zaciekawieniem. Mówię im, by nie zadowalali się tym, co już mają, by szli do przodu. Wszystko przed nimi.

Bardzo bym chciał byśmy znów się spotkali w Ekstraklasie, byśmy przyjechali na Łazienkowską, by dane było mi przywitać się z kibicami. Ale nie to jest teraz ważne. Najważniejsze jest, by ŁKS awansował, a Legia zdobyła mistrzostwo. Wtedy będę wniebowzięty.