"Największy problem Walii". Ostatnio zagrał dla 127 osób, przegrywa z Polakiem, którego nie ma w kadrze

Czy można nie zagrać ani jednego meczu na ligowym poziomie i dostać powołanie do kadry? Otóż można. Czy na jedną pozycję może zostać powołanych czterech zawodników, którzy nie mają ani minuty w lidze tym sezonie? Jak najbardziej.

Z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w reprezentacji Walii. Robert Page na baraże o EURO 2024 powołał aż czterech bramkarzy. Jego wybory to: Danny Ward, Wayne Hennessey, Tom King i Adam Davies. Przynależność klubowa? Leicester, Nottingham Forest, Wolverhampton i Sheffield United, czyli trzy kluby z Premier League i lider Championship.

Problem w tym, że wszyscy golkiperzy w swoich zespołach nie odgrywają nawet ról marginalnych. W tym sezonie żaden z nich nie zagrał w lidze ani minuty. To może chociaż któryś wystąpił w krajowym pucharze? Też pudło. Jeden jedyny rodzynek, Davies, zaliczył 90 minut w spotkaniu Carabao Cup, które Sheffield United przegrało z Lincoln City, czym sam Davies zamknął sobie szanse do kolejnych występów. Zarazem warto zauważyć, że w kadrze nie zaliczył nawet debiutu, więc trudno go rozpatrywać w kontekście pojawienia się w bramce na tak ważne mecze jak te o awans na mistrzostwa Europy. Również King, który jeszcze jako nastolatek grał dla juniorskich reprezentacji Anglii, nie ma za sobą debiutu w kadrze Walii.

Realna rywalizacja sprowadza się zatem do dwóch nazwisk: Ward i Hennessey. Ostatni mecz o punkty ten drugi, 109-krotny reprezentant, zagrał podczas mundialu w Katarze. W 86. minucie spotkania z Iranem dostał czerwoną kartkę i od tego momentu do bramki wszedł Ward. Bronił wszystko w eliminacjach, starszemu koledze ustąpił tylko miejsca na 45 minut w towarzyskiej rywalizacji z Gibraltarem.

Zamykając temat Hennesseya, to bramkarz 37-letni, obecnie w hierarchii Nottingham Forest prawdopodobnie numer cztery. To klub, przez który przewija się mnóstwo golkiperów, w tym sezonie broniło tam w lidze aż trzech ludzi, ale i tak nie padło na Walijczyka, który ostatnie mecze w Premier League rozegrał w poprzednim sezonie. W obecnym w hierarchii przed nim są: Matt Turner, Odisseas Vlachodimos i Matz Sels.

Wcale nie lepiej wygląda jednak sytuacja Warda. Najlepiej świadczy o tym fakt, że w hierarchii klubowej jest za Polakiem, o którym nawet nikt nie pomyśli w kontekście powołania do reprezentacji. Mowa oczywiście o Jakubie Stolarczyku, drugim bramkarzu Leicester, który w razie potrzeby zmienia Madsa Hermansena. Polak zagrał już w lidze (raz), Pucharze Anglii (cztery razy) i Carabao Cup (trzy razy). Walijczyk nie dostał za to ani minuty, ostatni mecz w lidze zagrał ponad roku temu.

Wynika to z tego, że w poprzednich rozgrywkach był jednym z najbardziej winnych spadku. Oczywiście, trudno na bazie całego sezonu wskazać tylko jednego zawodnika, który za to odpowiadał, ale Walijczyk delikatnie mówiąc w bramce nie pomagał. Nie było przypadku w tym, że w końcowej fazie sezonu, gdy degradacja stała się więcej niż realnym scenariuszem, trenerzy próbowali jeszcze ratować sytuację i stawiać na Daniela Iversena.

Ward miał jeden z najniższych współczynników obronionych strzałów, na bazie modelu PSxG wpuścił blisko sześć goli więcej niż powinien, co również było jednym z najgorszych wyników w Premier League. Łącznie w 26 meczach został pokonany aż 46 razy. Wielokrotnie w tym sezonie wśród kibiców Leicester pojawiały się opinie, że gdyby już w poprzednim sezonie w bramce stał Hermansen, to klub niekoniecznie musiałby się z Premier League pożegnać.

Duńczyka z Broendby sprowadzono dopiero latem, już po spadku, a na drugie miejsce w hierarchii awansował Stolarczyk. Na dobrą sprawę nikt z Wardem w Leicester nie wiąże już żadnych nadziei. Jedyne co Walijczyka wiąże to umowa, która obowiązuje aż do czerwca 2025 roku. - W takim przypadku często w grę wchodzi polityka. Nie jest łatwo odejść z klubu, kiedy masz dłuższą umowę, jest wiele aspektów takiej sytuacji - tłumaczył to ostatnio, dość tajemniczo, selekcjoner Walijczyków.

Jako że nie ma innych opcji, to musi się trzymać Warda i szukać jakichkolwiek pozytywów. - Zdarza mu się zagrać w zespole U23, obiecał mi, że będzie się o to starał i cieszę się, że się udało - dodał. Tych spotkań za wiele też jednak nie było - łącznie dwa, w tym ostatnie na początku marca, przegrane z Evertonem 3:4, kiedy to na trybunach zasiadło 127 osób.

W eliminacjach EURO 2024 i półfinale baraży z Finlandią Ward spisywał się jednak przyzwoicie. Według modelu xGC strzały na jego bramkę były warte 10.55, a przepuścił łącznie 11 goli, co pokazuje, że ani specjalnie niczego nie wybronił, ani specjalnie nie zawalił. Łącznie z 31 strzałów przepuścił do bramki 11. W czwartek z Finlandią nie miał za bardzo okazji się wykazać. Przy golu Teemu Pukkiego nie miał większych szans, a pozostałe dwie interwencje były raczej oczywiste.

Warto jeszcze zwrócić uwagę na statystykę obronionych karnych. Łącznie w karierze jest słaba, zaledwie cztery z 29 karnych. Natomiast nieco inaczej sytuacja wygląda, kiedy policzymy tylko te z reprezentacji - wtedy z pięciu obronił aż dwa. Nie zmienia to faktu, że na pozycji bramkarza na pewno kadra Michała Probierza ma ogromną indywidualną przewagę. Ward we wtorek zagra nie tylko o awans dla calej drużyny, ale też o okazję dla samego siebie, żeby na Euro 2024 zaliczyć jeszcze jakiekolwiek mecze o stawkę w tym sezonie. W klubie, delikatnie mówiąc, się na to nie zanosi.