Niechlubny poprzednik Tonaliego. Mógł być mistrzem, został bankrutem. "Straciłem roczną pensję w jeden dzień"

Byłemu graczowi Milanu za nielegalne obstawianie meczów grozi kara od roku do trzech lat zawieszenia. Być może uda się ten okres zmniejszyć, ale i tak kariera utalentowanego piłkarza znalazła się na zakręcie. Tło całej afery jest jednak o wiele głębsze, aniżeli tylko ewentualne zawieszenie. W przeszłości o druzgocących skutkach uzależnień przekonywało się już wielu zawodników. Jednych niszczył alkohol, innych narkotyki, a niektórzy “popłynęli” przez hazard. W samym Newcastle tę historię mogą pamiętać dość dobrze za sprawą Keitha Gillespiego, który z powodu nałogu został bankrutem.

Gdy Twój zespół wysoko ogrywa rywala, zazwyczaj trudno jest opanować radość, ale Keith Gillespie musiał tłumić w sobie zupełnie inne emocje. 25 października 1995 roku Newcastle grało wyjazdowy mecz ze Stoke City w trzeciej rundzie Pucharu Ligi. “Sroki” wygrały to spotkanie 4:0. Za wysoko.

- Wszyscy w drużynie byli uradowani. Oprócz mnie. Wlokłem się na naszą połowę myśląc o straconych pieniądzach. Powinienem wyciągnąć z tego zdarzenia lekcję - wspominał po latach Gillespie.

Już do przerwy Newcastle prowadziło 2:0, a pomocnik żałował, że w szatni nie powiedział kolegom w swoim zakładzie. Nie mógł jednak zabronić im zdobywania kolejnych goli. Zostały mu próby utrzymywania piłki na własnej połowie po trafieniu Lesa Ferdinanda z 53. minuty. Nie mógł jednak nic zrobić, kiedy Darren Peacock ustalił wynik spotkania i tym samym zaprzepaścił jego szanse na wygraną u bukmachera. Nie była to pierwsza, ani nawet nie najwyższa przegrana w życiu wielokrotnego reprezentanta Irlandii Północnej. Najdobitniej pokazuje jednak, jak uzależnienie wyssało z niego radość do futbolu.

Keith Gillespie w młodym wieku trafił do Manchesteru United, gdzie był całkiem obiecującym zawodnikiem. Do dorosłego zespołu wchodził mniej więcej w tym samym czasie, co gracze z legendarnej już “szóstki wspaniałych”. Jednak w przeciwieństwie do Davida Beckhama, Paula Scholesa, Nickiego Butta, Ryana Giggsa i braci Neville’ów, jego kariera na Old Trafford nie trwała zbyt długo. W pierwszym zespole “Czerwonych Diabłów” skrzydłowy wystąpił zaledwie 14-krotnie, aby w styczniu 1995 roku trafić do Newcastle. Jego transfer za milion funtów był elementem większego biznesu. W drugą stronę powędrował bowiem Andy Cole, który w barwach “Srok” sięgał po koronę króla strzelców Premier League.

Już wtedy Gillespie miał za sobą pierwsze wizyty na wyścigach konnych, a także w zakładach bukmacherskich. Nie był przy tym jedynym zawodnikiem United, który korzystał z tego typu aktywności. Jednak gdy inni traktowali to jako formę rozrywki i stawiali zakłady za jednego funta, on coraz bardziej wciągał się w hazard.

Po transferze do Newcastle problem jeszcze się pogłębił, a pomógł w tym wydatnie… rozwój technologiczny. Gillespie, reprezentując barwy klubu z St. James’s Park, czuł się samotny i znudzony. W mieście nie miał zbyt wielu znajomych, mieszkał w hotelu. Postanowił zatem zwiedzać okolicznych bukmacherów, a gdy ci zaczęli przyjmować zakłady telefonicznie i przez internet, przepadł całkowicie. Telefonistki poznawały jego głos, a piłkarz stawiał coraz większe pieniądze na niemal wszystko co tylko się dało. Choć wówczas pensje w piłce nie były jeszcze tak ogromne jak obecnie, to i tak graczy Premier League można było śmiało nazwać ludźmi zamożnymi. Mimo to, Gillespie nie potrafił zaoszczędzić ani funta. Co więcej, zaczął się zadłużać.

W drugiej połowie lat 90. minionego wieku Newcastle było jedną z czołowych ekip w Anglii. Pod wodzą Kevina Keegana mogło nawet sięgnąć po mistrzostwo kraju. W sezonie 1995/96 niemal do końca sezonu “Sroki” walczyły o tytuł z Manchesterem United. Ostatecznie górą była drużyna dowodzona przez sir Alexa Fergusona, która wyprzedziła Newcastle - prowadzone już przez Kenny’ego Dalglisha - także w następnej kampanii.

Gillespie w obu tych sezonach był jednym z wiodących zawodników. Co więcej, widząc jego rozwój w Newcastle, o ponowne sprowadzenie skrzydłowego zabiegał sam Ferguson. Szczególnie początek rozgrywek 1995/96 był dla piłkarza bardzo udany. W pierwszych dziesięciu kolejkach zanotował cztery gole i cztery asysty w lidze. Później nieco spuścił z tonu, a w rundzie wiosennej musiał opuścić kilka spotkań z powodu kontuzji. Jednak nie tylko z tego powodu, a także końcowego niepowodzenia w grze o tytuł, był to dla niego trudny okres.

- Nigdy wcześniej za tyle nie grałem. Nagle zacząłem grać za duże stawki, a na koniec dnia dowiedziałem się ile straciłem - wspominał w rozmowie z “The Sun” dzień, w którym stracił równowartość swojej rocznej pensji. Większość tej kwoty przegrał na zakładach.

W grudniu 1998 roku Gillespie za trzy miliony funtów trafił do Blackburn Rovers. Z zespołem byłych mistrzów Premier League spadł do Championship. W trakcie kariery grał jeszcze w Leicester, Wigan, Sheffield United, Charlton Athletic, Bradford i kilku mniejszych klubach. Nigdy nie był już bohaterem transferu gotówkowego. Odchodził z klubu do klubu za darmo, albo w ramach wypożyczenia. Do dziś skrzydłowy znajduje się w TOP10 reprezentantów Irlandii Północnej z największą liczbą meczów w narodowych barwach. Ostatni raz w drużynie narodowej wystąpił w 2008 roku. Wśród jego trofeów znajduje się młodzieżowy Puchar Anglii ze słynną “Class of ‘92” w barwach Manchesteru United, a także Puchar Ligi zdobyty w barwach Blackburn. Patrząc jednak na potencjał, ze swojej kariery mógł wycisnąć zdecydowanie więcej, gdyby tylko głowa potrafiła podążyć za umiejętnościami.

Keith Gillespie miał skłonność do uzależnień, z czego sam doskonale zdawał sobie sprawę. Nie był grzecznym chłopcem. Wdawał się w bójki, lubił imprezować i w swoim życiu wielokrotnie zaufał nieodpowiednim ludziom. Zgubiły go błędne inwestycje na rynkach nieruchomości, ale przede wszystkim hazard. Sam dziwił się, dlaczego ze swoimi skłonnościami nie wpadł w alkoholizm. Być może gdyby feralnego dnia, zamiast pójść po raz pierwszy na wyścigi skręcił do baru, dziś właśnie z takim problemem musiałby walczyć.

Urodzony w Larne piłkarz w trakcie kariery stracił wszystkie zarobione pieniądze i ostatecznie przed sądem w Belfaście został ogłoszony bankrutem. W sumie na zakładach przegrał blisko osiem milionów funtów, co przy obecnej wartości pieniądza byłoby równowartością prawie 40 milionów. Zamiast życia w dobrobycie po zakończeniu przygody z piłką, dziś mieszka skromnie i raz po raz wypowiada się jako ekspert dla brytyjskich mediów. Wydał także biografię “Jak nie zostać piłkarskim milionerem”.

Historia Gillespiego to jednak nie tylko opowieść o uzależnieniu od hazardu i nietrafionych inwestycjach. To przykład tego, jak bardzo młodzi piłkarze potrzebują wsparcia i opieki, gdy na ich drodze pojawiają się szybkie i łatwe pieniądze, a obok wyrastają wszelakie możliwości do ich trwonienia. Choć przez ostatnie 30 lat sporo zmieniło się w kwestii uświadamiania piłkarzy, jakie zagrożenia mogą na nich czyhać, to jak pokazują ostatnie przykłady - nie da się uchronić wszystkich. Keith Gillespie twierdził, że ze szkodliwymi uzależnieniami zmaga się przynajmniej trzech zawodników w każdej drużynie.