Stracona szansa na bezpośredni awans na EURO 2024 po słabym meczu z Czechami i wygrany, ale mało przekonujący sparing z Łotwą. Dobrze będzie odpocząć od reprezentacji Polski, nawet jeśli w jej szeregach, szczególnie u selekcjonera, możemy znaleźć sporo optymizmu po ostatnich spotkaniach. Kogo zaliczymy do największych wygranych i przegranych tego zgrupowania? Nie dziwi, że to drugie grono jest znacznie większe. Oto pełne zestawienie.

Bezapelacyjny numer jeden. Niespodziewanie objawił się jako jeden z liderów tej kadry. To o tyle zaskakujące, że w Romie nie ma pewnego placu, a jak gra, to zwykle przeciętnie, dopiero niedawno miał kilka przebłysków. Nie było go też na październikowym zgrupowaniu, bo selekcjoner odesłał go do młodzieżówki. Zalewski wrócił jednak w wielkim stylu. Jako jedyny w obu spotkaniach wypadł naprawdę dobrze. Wypracował wszystkie bramki, był konkretny, odważny, nie bał się pojedynków jeden na jeden. Ciągnął grę Polaków w ofensywie i dawał przykład kolegom, jak należy wyglądać na tle słabych rywali. Dwukrotnie zasłużył na miano najlepszego zawodnika biało-czerwonych. Patrząc na całokształt, konkurencję odstawił o kilka długości.

- Nie zapominajmy, że on jest wciąż bardzo młodym piłkarzem. Być może my oczekiwaliśmy od niego zdecydowanie za dużo w wieku, w którym on do tej reprezentacji się przebijał. To jest przyszłość reprezentacji - zauważył po meczu z Łotwą Mateusz Święcicki. - Unikatowy piłkarz w skali Polski, bo potrafi dorzucić z piłki, która się toczy. Nie musi się zatrzymać. Nie musi się rozejrzeć. W pełnym biegu potrafi celnie dośrodkować do partnera - wtórował mu dziennikarz Meczyki.pl, Tomasz Włodarczyk.

Oby Zalewski był w równie dobrej formie na marcowe baraże. Warto monitorować jego sytuację w klubie.

Poza Zalewskim nie zauważyliśmy postaci zasługujących na osobne wyróżnienie, bo choćby Jakub Piotrowski do gola z Czechami dołożył dość chaotyczną grę, a np. Karol Struski czy Marcin Bułka, mimo że błysnęli z Łotwą, to zrobili jednak za mało w kategorii “przełomu”, by wylądować w gronie zwycięzców tego zgrupowania.

Przewrotnie więc wskazujemy jako wygranych tych środkowych obrońców, którzy… zostali z różnych przyczyn pominięci na minionym zgrupowaniu. Ci powołani w ramach dalszego “przeglądu wojsk” nie przekonali bowiem, że warto w pełni na nich postawić. Ani Paweł Bochniewicz, ani Jan Bednarek, ani Mateusz Wieteska, ani Patryk Peda nie dają dziś żadnej pewnej gwarancji w tyłach. Mogą być ewentualnie elementem kolejnych testów. A to świetna wiadomość dla nieobecnych. Dziś pewniakiem do gry w barażach wydaje się być wyłącznie Jakub Kiwior. Obok niego są wolne miejsca. Niewykluczone, że powalczą o nie stoperzy oglądający mecze z Czechami i Łotwą w roli kibiców. W tym gronie widzimy przede wszystkim piłkarzy z bagażem problemów zdrowotnych, jak Paweł Dawidowicz, Maik Nawrocki, Kamil Piątkowski czy Przemysław Wiśniewski (choć on raczej dopiero w kontekście ew. EURO 2024), ponadto możemy dorzucić do tej listy Michała Helika, Damiana Michalskiego i Sebastiana Walukiewicza. Nazwisk jest sporo, a rywalizacja trwa.

Miało być budowanie Pedy, a wyszło co najmniej dziwnie i niekorzystnie dla młodego piłkarza. Obrońca SPAL po obiecującym październiku mógł liczyć na kolejne szanse, tymczasem mecz z Czechami raczej nie zapisze się w jego pamięci pozytywnie. Wszedł za kontuzjowanego Bochniewicza, w sumie wypadał przyzwoicie, po czym nagle, z przyczyn taktycznych, opuścił boisko. Poza “wędką” dostał też zsyłkę do młodzieżówki. Gdzie tu logika? Wygląda na to, że została zmarnowana okazja na zbudowanie czegokolwiek trwałego w tylnej formacji. A Peda tym bardziej może być niezadowolony, że grający jego kosztem Jan Bednarek znów, jak to zwykle w barwach narodowych, wniósł do defensywy głównie “elektrykę”. Dziwnie potoczyły się losy głośnego debiutanta z ubiegłego miesiąca. Szkoda.

Nieudany powrót obrońcy Southampton do kadry. Nawet jeśli Bednarek wygląda lepiej w klubie, to nie potrafi przekuć tej formy na reprezentację. Z Czechami wsławił się głównie znokautowaniem Tomasa Soucka, za co mógł wyłapać czerwoną kartkę. Z Łotwą popełniał błędy nieprzystające stoperowi na tym poziomie, był najsłabszym elementem bloku defensywnego. Znów udowodnił, że chyba nigdy nie przejmie roli lidera obrony. Nie wykorzystał obecnej szansy mimo słabej konkurencji. A przecież przekroczył już pięćdziesiątkę występów z orzełkiem na piersi. Doczekał się nawet krótkoterminowej gry z opaską, lecz przez lata zupełnie w tej drużynie nie urósł. Raczej wraz z nią obniżył poziom. A szans miał już tyle, że naturalnym ruchem wydaje się szukanie alternatywy w kimś innym. Ile razy można grać ten sam film?

Kto wie, czy nie jest to największy przegrany wśród kadrowiczów. Zamiast przejęcia “kierownicy” po chorobie Piotra Zielińskiego dostaliśmy “ogon” Szymańskiego z Czechami, w momencie, gdy gra była raczej nastawiona na długie piłki i walkę w powietrzu. Michał Probierz podjął ryzyko i dziś jedynie możemy gdybać, jak wyglądałaby reprezentacja z gwiazdą Fenerbahce od pierwszej minuty w ubiegły piątek. Z drugiej strony, pomocnik wyszedł w podstawowym składzie na Łotwę i poza pierwszym kwadransem raczej zawiódł. Nie napędzał akcji ofensywnych biało-czerwonych, raczej zanotował kolejny szary występ w barwach narodowych. Składając wszystko w całość, musimy mówić o bardzo dużym rozczarowaniu. Nie może się Sebastian Szymański wstrzelić w tę kadrę. No nie może.

Okoliczności sprawiły, że Buksa dostał w listopadzie naprawdę sporo czasu, by udowodnić przydatność jako numer trzy w reprezentacyjnym ataku. Arkadiusz Milik nie przyjechał, Karol Świderski nieszczęśliwie zmagał się z problemami zdrowotnymi, w dodatku po godzinie gry z Łotwą selekcjoner oszczędził Roberta Lewandowskiego. Buksa rozegrał więc łącznie półtora meczu i… nie przekonał. Z Czechami był niewyraźny, dość przeciętny, niczym się nie wyróżnił. W sparingu cztery dni później poszło mu jeszcze gorzej. Tracił piłki, spowalniał ataki, marnował szanse. Oceniliśmy go tak, wręczając mu 3 w skali 1-10.

- Trudno znaleźć jakikolwiek pozytyw. W powietrzu, gdzie miał przecież dominować, przegrywał pojedynki. Na ziemi był zaś jeszcze bardziej irytujący, niedokładny, spóźniony i niepewny. Zdecydowanie nie wykorzystał swojej szansy, a graliśmy przecież z Łotwą.

Daleko do tęsknoty za Arkadiuszem Milikiem, ale na dziś rywalizacja o miejsce w “linii ognia” kadry dalej trwa. Buksa nie zaplusował.

Zero minut wahadłowego Legii to duże zaskoczenie i jego porażka. Michał Probierz kontynuował selekcję, dał szansę prawie wszystkim powołanym, poza trzema nazwiskami: właśnie Wszołkiem, a także Tomaszem Kędziorą i Tymoteuszem Puchaczem. Pierwszy z nich może czuć się najbardziej pokrzywdzony, bo w dwóch ostatnich miesiącach grywał, wyszedł przecież w podstawowym składzie na Mołdawię. Mimo tego, nawet przy nieobecności Matty’ego Casha, nie wszedł choćby na chwilę ani z Czechami, ani Łotwą. Jasne, na prawym wahadle biegał Przemysław Frankowski, zaufany “żołnierz” selekcjonera, ale nie był na tyle wybitny, by nie myśleć o wypuszczeniu w bój Wszołka. Swoje też pewnie zrobiła kapitalna dyspozycja Zalewskiego, który zajął jedno z wahadeł, to “puste”, zakładając, że “Franek” jest pewniakiem. Niemniej, piłkarz Legii ma prawo być niezadowolony.