"Najgorzej zarządzany klub świata". Chelsea czeka kolejna przebudowa i zgrzyty w szatni

Misja Franka Lamparda dobiega końca. Kończy jako pierwszy trener “The Blues” w historii z czterema porażkami z rzędu i brakiem nadziei, że coś za chwilę drgnie. Do końca maja będziemy oglądać jak czołga się w środku tabeli Premier League, ale już teraz jest jasne, że niczego z tej drużyny nie wyciśnie i że od lata sprzątać będzie ktoś inny. Aktem desperacji w meczu z Realem była potrójna zmiana, gdy pojawili się piłkarze za 150 mln funtów, czyli Raheem Sterling, Mychajło Mudryk i Joao Felix. Gol Rodrygo na 2:0 przypomniał wszystkim, że pieniądze w piłce, owszem, zwiększają szanse, ale same spotkań nie wygrywają.

Widać było po Thiago Silvie jak mocno męczy się bagnem, w którym tapla się Chelsea. Jego słowa o tym, że trzeba przerwać transferowe szaleństwo jasno wskazują, że to nie trenerzy są największym kłopotem klubu. Szokuje choćby informacja o klauzulach w kontraktach nowych graczy i to, że bez pucharów zarabiać będą 30 procent mniej. Niestety, ale w tej grze nie da się wgrać “save’a”, a potem poukładać to wszystko jeszcze raz. Łańcuszek złych decyzji będzie wpływał na to, co wydarzy się dalej. Przyjście dogadanych już Christophera Nkunku, Malo Gusto i Andreya Santosa jeszcze bardziej spotęguje bałagan w szatni.

Piłka na najwyższym poziomie jest tak skonstruowana, że nie możesz na chwilę wypaść z elity, bo potem bardzo trudno jest do tego kręgu wrócić. Przykładem choćby Arsenal, który sześć lat czeka na powrót do Ligi Mistrzów. Wcześniej podobny kryzys przechodził Milan — tutaj licznik zesłania był jeszcze dłuższy. Gra w Europie nie tylko napędza klub finansowo i marketingowo, ale też stanowi wabik dla najlepszych graczy na rynku. Chelsea może wykorzystać ten czas, by oczyścić się jak w sezonie 2016/2017, gdy Antonio Conte wygrał ligę. Ale może też wpaść w windę, która jedzie tylko w dół i jeśli właściciel dalej będzie nawiedzał graczy w szatni jak ostatnio po meczu z Brighton, to ten klub ugrzęźnie na dobre. Pewne rzeczy odkręca się latami.

W tej chwili oglądamy to jak amerykański sitcom. Boehly w konserwatywnym świecie piłki miał być powiewem świeżości z pomysłami typu „Zróbmy mecz gwiazd Premier League”. On wymyślał kontrakty rozkładane na osiem lat i wydawał kasę do tego stopnia, że kilku graczy zaczęło przebierać się w drugiej szatni, bo w pierwszej nie starczyło miejsca. To wszystko znakomicie grało w social mediach. Chelsea jest doskonałym źródłem memów, ale im dłużej to trwa, tym coraz trudniej uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Żaden zespół w Anglii w 31 spotkaniach nie dokonał aż 112 zmian w wyjściowej jedenastce. Za każdym razem widzimy prawie cztery korekty na mecz, a to zupełna odwrotność drużyn jak Arsenal czy Brighton, które w stabilności znalazły normalność.

Chelsea momentami wygląda jak Nottingham Forest — drużyna, gdzie rządzi szalony Grek Evangelos Marinakis, który w swoim drugim klubie, Olympiakosie Pireus zatrudnił właśnie czwartego trenera w sezonie. Jego polityka transferowa też przypomina maszynę losującą, a efektem jest to, że mimo świetnego trenera zespół z powrotem zmierza do Championship. Chelsea idzie ciut lepiej, bo zajmuje 11. miejsce, ale biorąc pod uwagę markę klubu i potencjał graczy to jest to podobna historia bylejakości i marnotrawstwo. Ciągle mówimy o klubie, który zimą nie puścił Hakima Ziyecha do PSG, bo w ciągu ostatnich godzin okna transferowego ludzie w biurze nie potrafili przesłać odpowiednich dokumentów. Francuzi nazwali to potem “cyrkiem”, chociaż sami też nie są wzorem poukładania i tego jak zarządzać w piłce.

Za chwilę będziemy świadkami kolejnej przebudowy, bo coś trzeba będzie zrobić z graczami jak Ziyech, Aubameyang, Pulisić, Loftus-Cheek albo Kovacić, któremu za rok kończy się umowa. Nie będzie Joao Felixa, a wrócą z wypożyczeń choćby Levi Colwill i Romelu Lukaku. Niejasna jest sytuacja Kante i Mounta. W ogóle można odnieść wrażenie, że większość składu gryziona jest przez niepewność jutra. Nowy trener znowu dostanie rozsypane puzzle i zadanie, by w pięć minut złożyć z tego piękny obrazek. Liczba kontraktów, siatek agentów i zależności jest tutaj tak duża, że ciężko będzie na nowo stworzyć grupę ludzi głodnych sukcesu i zadowolonych z życia.

Ma rację Didier Drogba, gdy mówi, że nie poznaje tego samego miejsca, w którym spędził dziewięć lat i wygrał Ligę Mistrzów. Wiele jest ostatnio przecieków o tym jak gwiazdy źle znoszą siedzenie na ławce i brak jasnego kierunku, w którym zmierza klub. Nigdy w historii piłki nie było drużyny, która wydała tak dużo, żeby osiągnąć tak mało, a właściwie to na razie nie osiągnęła nic. Boehly chciał wymyślić koło na nowo, ale przypadkiem skonstruował hamulec. W budowie wizerunku poważnego klubu nie pomagają doniesienia jak te o wizycie świty Mudryka w szatni przed jednym ze spotkań. Boehly dalej myśli, że jest w USA, gdzie do szatni mogą wejść nawet dziennikarze.

Chelsea w ostatnich sześciu meczach strzeliła tylko jednego gola. Nie wygrała żadnego spotkania, a w meczu z Realem w pierwszej jedenastce miała tylko 3 z 16 graczy z nowego naboru. Najbliższe tygodnie będą bezproduktywnym dryfowaniem. Można byłoby wykorzystać je na budowanie czegoś na przyszłość, ale jak to zrobić, gdy pracujesz z trenerem, którego zaraz i tak nie będzie? Stand-up Boehly’ego po meczu z Brighton, w którym wytyka palcami jednego z graczy (prawdopodobnie był to Sterling) pokazuje, że kierownica już dawno została puszczona.