Co to był za napastnik! Rządził i ratował gigantów po spadkach. A na koniec kariery... przedziwny transfer

Urodził się we Francji, dorastał zaś w Argentynie. Na futbol był właściwie skazany, bo w piłkę profesjonalnie grał też jego ojciec. Senior nie zrobił co prawda oszałamiającej kariery, ale pasję do futbolu przeniósł na swojego syna, który w wieku ośmiu lat zasilił akademię Club Atletico Platense. Młody David przedzierał się przez kolejne kategorie wiekowe i w końcu, mając tylko 16 lat, zaliczył seniorski debiut.

Wystarczyło mu zaledwie kilka rozegranych meczów, by zwrócić na siebie uwagę klubów z Europy. Transfer do PSG, gdzie był już nawet na testach, jeszcze nie wypalił, ale niedługo później nastoletni Trezeguet pojawił się na treningu AS Monaco, od razu wpadł w oko szkoleniowcowi zespołu, po czym podpisał kontrakt i zameldował się w Księstwie.

Szybko zaliczył debiut, ale przez pierwsze dwa sezony nie odgrywał w zespole znaczącej roli. Trudno było mu wywalczyć miejsce w składzie, bo konkurencja była naprawdę poważna. Wystarczy wspomnieć, że Monaco sięgało wówczas po tytuł mistrza Francji, a gole masowo strzelali napastnicy - Sonny Anderson, Victor Ikpeba i młodziutki jeszcze wtedy Thierry Henry.

Zdecydowanie lepiej Trezeguetowi szło wówczas w juniorskich reprezentacjach Francji, bo choć miał wybór i mógł grać dla Argentyny, postawił właśnie na występy w barwach “Trójkolorowych”. Z kadrą do lat 18 zdobył nawet mistrzostwo Europy, strzelając w czterech meczach cztery gole.

Przełom w karierze klubowej przyszedł natomiast w sezonie 1997/98. Z Monaco do Barcelony odszedł wówczas Anderson, co trochę rozluźniło rywalizację wśród napastników. Trezeguet zaczynał jeszcze poza kadrą albo na ławce, ale jak już wskoczył do składu, to zadomowił się w nim na dłużej. Do końca tamtej kampanii zdobył 18 ligowych bramek. Dorzucił do tego sześć trafień w innych rozgrywkach, w tym cztery na boiskach Ligi Mistrzów. Tam doszedł zresztą wraz z zespołem aż do półfinału, po drodze strzelając arcyważnego gola, który wyeliminował Manchester United.

Mistrzostwa Francji w tamtym sezonie Monaco nie zdobyło, ale francuski napastnik stał się już gwiazdą pełną gębą. A na horyzoncie był mundial. Rozgrywany w jego ojczyźnie.

Trezeguet miał wtedy dopiero 20 lat. W seniorskiej reprezentacji zadebiutował kilka miesięcy przed mistrzostwami globu. Początkowo grał tylko “ogony”, czasami dostawał od selekcjonera 15 minut, innym razem 25. Ale na mistrzostwa i tak pojechał. Już podczas nich zaczął odgrywać zdecydowanie ważniejszą rolę. Cztery razy wychodził w pierwszym składzie, strzelił gola Arabii Saudyjskiej, asystował w meczach z Danią i Paragwajem. W ćwierćfinale przeciwko Włochom wykorzystał swoją próbę w konkursie jedenastek.

Młokos z Monaco dołożył zatem sporą cegiełkę do sukcesu Francji, która ostatecznie sięgnęła po złoto. Nawet jeśli mógł czuć mały niesmak, bo cały finał przesiedział na ławce, to i tak nie ukrywał ekscytacji. Po końcowym gwizdku wygranej 3:0 rywalizacji z Brazylią nie krył łez wzruszenia. Jeszcze rok wcześniej był dalekim rezerwowym w swoim klubie, a nagle świętował zdobycie chyba najcenniejszego możliwego trofeum w świecie futbolu.

Tym razem wielki finał obserwował jeszcze z boku, ale potem takie mecze naznaczyły jego karierę. Dwa lata później to bowiem on odegrał kluczową rolę w meczu o złoto mistrzostw Europy. Tym razem przez większość turnieju wcale nie był pewniakiem do gry. Trzy mecze przesiedział w całości na ławce, od pierwszej minuty zagrał tylko raz, z Holandią w fazie grupowej. Zdobył zresztą w tym spotkaniu bramkę.

Wieczór życia przeżył jednak w wielkim finale. Wszedł dopiero w 65. minucie przy stanie 1:0 dla Włochów. Taki wynik utrzymywał się potem aż do doliczonego czasu gry. Wtedy jednak Trezeguet dobrze przedłużył piłkę głową do Sylvaina Wiltorda, a ten precyzyjnym strzałem rzutem na taśmę doprowadził do dogrywki. W niej zobaczyliśmy chyba najbardziej pamiętnego “złotego gola” w historii futbolu. Zasada ta, dziś już dawno nieaktualna, mówiła o tym, że bramka w dogrywce definitywnie kończy rywalizację.

Trezeguet w 103. minucie zakończył więc mistrzostwa Europy. Kapitalnie złożył się do strzału z woleja i umieścił futbolówkę w siatce, dając Francuzom złoto.

Po tamtym turnieju nie wrócił już do Monaco. Miał za sobą nie tylko słodko-gorzkie EURO (bo choć złote i z cudowną kropką nad “i”, to jednak w większości przesiedziane na ławce), ale też bardzo udany sezon na francuskich murawach. Dla ekipy z Księstwa strzelił wtedy 22 gole w 30 ligowych meczach, pomagając drużynie w odzyskaniu tytułu najlepszej drużyny kraju.

Parol zagiął na niego Juventus. Trezeguet niedługo po zniszczeniu marzeń Włochów sam obrał więc kurs na Italię i w szatni spotkał wielu tych, którzy przez niego musieli zapomnieć o złotym medalu mistrzostw Europy. Pół żartem, pół serio można natomiast stwierdzić, że wybaczyli dość szybko, gdy świetną formę zaczął przekładać też na występy w koszulce “Starej Damy”.

W Turynie spędził ostatecznie dziesięć długich lat. W większości niezłych lub bardzo udanych. Liczbowo wyglądało to tak:

Kiedy był zdrowy i grał najbardziej regularnie - rządził. Widać to po wymienionych wyżej statystykach, które - pomijając stracony właściwie w całości przez uraz kolana sezon 2008/09 - wyglądają albo znakomicie, albo dobrze, albo minimum przyzwoicie. Łącznie 320 spotkań i aż 170 strzelonych goli. Pod względem liczby zdobytych bramek Trezeguet jest zawodnikiem numer cztery w historii Juve. Wyprzedzają go jedynie Alessandro Del Piero, Giampiero Boniperti i Roberto Bettega.

O dziwo po dekadzie w koszulce “Starej Damy” Francuz wcale nie mógł pochwalić się szczególnie długą listą sukcesów. Zdobył w tym czasie, chyba można to tak określić, tylko dwa tytuły mistrza Włoch. No dobra, w rzeczywistości były one cztery, ale dwa po czasie odebrano za korupcyjne winy Juve. Trezeguet dorzucił do tego jeden krajowy puchar i dwa superpuchary. Raz był królem strzelców Serie A. I to w zasadzie tyle.

Warto natomiast docenić, że nie zostawił klubu, gdy ten został zdegradowany do Serie B w wyniku Afery Calciopoli. Francuz został na pokładzie, podobnie jak kilka innych zasłużonych postaci, i pomógł drużynie w szybkim powrocie do elity. W tamtym sezonie na zapleczu Serie A strzelił 15 goli oraz zanotował pięć asyst.

Trezeguet przeżył też jednak kilka bolesnych porażek. Oczywiście jako wciąż młody chłopak wspiął się wręcz na futbolowy szczyt, zdobywając najpierw złoto mundialu, a potem mistrzostw Europy. Finały, czy odgrywał w nich znaczącą rolę, czy był tylko tłem, przez pierwsze lata kariery kończyły się dla niego jak najbardziej pozytywnie. Ale w końcu karta się odwróciła. Najpierw, w 2003 roku, Francuz zmarnował swój rzut karny w konkursie jedenastek podczas wielkiego finału Ligi Mistrzów, a jego Juventus przegrał z Milanem. Trzy lata później taki sam los spotkał Trezegueta w meczu o złoto mundialu. Znów nie wykorzystał swojego karnego i co gorsza - to właśnie jego pudło przesądziło o porażce “Trójkolorowych” z Włochami.

To, co zabrał Italii na EURO 2000, oddał sześć lat później. Bilans zysków i strat wyszedł w tym przypadku na zero. W narodowych barwach Trezeguet zagrał potem jeszcze tylko kilka razy. Na EURO 2008 już nie pojechał. Był wściekły. Nie potrafił pogodzić się z decyzją selekcjonera, Raymonda Domenecha.

- To co się stało jest niewytłumaczalne i niedopuszczalne. Powinienem znaleźć się wśród dwudziestu trzech powołanych zawodników. Ale życie toczy się dalej, pozostaje mi skoncentrować się w 100% na Juve. Nie kończę definitywnie z Les Bleus, moją ostatnią szansą mogą być MŚ w RPA - mówił wówczas.

Wciąż liczył, że zagra jeszcze na wielkim turnieju, ale nie pojechał ani na mundial w 2010 roku, ani na żadną z kolejnych imprez. Swój licznik w kadrze zamknął na 71 meczach oraz 34 strzelonych golach.

Co natomiast robił po pożegnaniu z Juventusem? Ruszył w świat. Zagrał solidny sezon w La Liga, strzelając 12 goli w 31 meczach dla Herculesa. Potem spędził kilka miesięcy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i postawił na powrót do swojej drugiej ojczyzny - Argentyny. Naprawdę bardzo solidnie radził sobie w koszulce River Plate, które akurat sensacyjnie spadło z pierwszej ligi i musiało walczyć o szybki powrót na salony. Ta sztuka ostatecznie się udała, a Trezeguet zdobywając 13 bramek w 19 meczach okazał się dla drużyny kluczowy.

- W głębi duszy zawsze byłem Argentyńczykiem. Kiedy pojawiła się szansa, żeby tu przyjechać, nie zastanawiałem się ani chwili. Chcę być częścią historii tego klubu - mówił, gdy przychodził do River Plate.

Po awansie do argentyńskiej elity został w klubie jeszcze przez kilka miesięcy, po czym odszedł do ligowego rywala - Newell’s Old Boys. Tam radził sobie nieco gorzej, ale wciąż miał przebłyski. W 30 meczach strzelił dziewięć goli.

Ostatni akord tej naprawdę bogatej kariery miał natomiast miejsce w… Indiach. Przez pół roku Trezeguet reprezentował tamtejsze Pune City. Z opaską kapitańską na ramieniu Francuz zaczął z wysokiego c, ale potem obniżył loty i tę egzotyczną przygodę zakończył na zaledwie dziewięciu meczach. Na początku 2015 roku zawiesił buty na kołku.