Tego potrzebuje Lech Poznań. "Drugi w tym sezonie to pierwszy przegrany"

- Naszą główną ambicją w klubie jest wygranie mistrzostwa i do tego będziemy dążyć. Oczywiście chcemy być pierwsi, ale nie mogę powiedzieć, że bycie drugim-trzecim będzie katastrofą. Mamy ligę, gdzie jest bardzo wiele zespołów. Patrzymy w tabelę i widzimy konkurencje i naszą ambicją zawsze będzie wygranie ligi. Zobaczymy, czy na to zasłużymy. Jeśli wiosną będziemy grali źle i zakończymy jako drudzy, to będzie to duże rozczarowanie. Jednak jeśli zagramy bardzo dobrze i skończymy na 2., 3. miejscu, bo inni będą grali ekstremalnie dobrze, to nie powiemy, że jesteśmy rozczarowani. Jednak gramy o mistrzostwo, to główny cel i zrobimy wszystko, żeby je zdobyć - mówił pytany przez nas w czwartek Niels Frederiksen, trener "Kolejorza".

W tytule tekstu postawiliśmy tezę, że drugie miejsce dla Lecha w tym sezonie to będzie porażka. Z wypowiedzi duńskiego trenera dało się wyczuć, że będzie ona do zaakceptowania, jeśli jego zespół będzie grał dobrze, ale inni jeszcze lepiej.

Czy możemy się z tym zgodzić? Naszym zdaniem jest to jednak wypowiedź kurtuazyjna. Zacznijmy od samego Duńczyka. Niels Frederiksen jest w podobnej sytuacji, co Maciej Skorża na starcie 2022 roku. Wtedy też Lech był liderem i "musiał". Miał za pasem swoje 100-lecie i o niczym innym nie marzył każdy fan Lecha, jak tytuł w tamtym roku. Dlaczego Frederiksen jest w takiej samej sytuacji co Skorża?

Obaj zaczynali swoją pracę po fatalnym dla Lecha sezonie. Obaj startując, byli pełni obaw i szli w nieznane. Skorża kończył sezon na 11. miejscu. Frederiksen? Musiał sprzątać po Rumaku i nie było pewne, że to podniesie. Ba! Wydawało się, że będzie to trwało znacznie dłużej. Podobnie poradził sobie jak Skorża i jesień skończył jako lider.

Co ich jeszcze łączy? Obaj potrzebowali i potrzebują sukcesu. Skorża potrzebował Lecha do odbudowania się na polskim rynku, gdzie w tamtym czasie bardziej był kojarzony ze słabym wynikiem w Szczecinie i długim rozbratem z polską piłką niż licznymi sukcesami z przeszłości. Duńczyk z kolei przyjechał do Polski, żeby zaistnieć poza swoim lokalnym rynkiem i inny wynik niż mistrzostwo będzie dla niego porażką.

Wygrana Skorży w lidze pozwoliła mu znowu umocnić się na pozycji najlepszego polskiego trenera i później umożliwiła pracę w Urawie Red Diamonds, gdzie wygrał z tym klubem azjatycką Ligę Mistrzów. Podobnego sukcesu potrzebuje Frederiksen, więc o jego determinację możemy być spokojni. Tym bardziej w obliczu wstydliwej wpadki w Pucharze Polski, która Skorży się nie przytrafiła, bo on przegrał puchar dopiero w Warszawie, a na Duńczyku będzie ciążyć i w ramach niepowodzenia w lidze, będzie dopisywana zdecydowanie na jego konto.

Lech właściwie jak zwykle - ma wszystko, tylko nie sukces sportowy, którego w Poznaniu brakuje od lat, biorąc pod uwagę szereg pustych sezonów bez żadnego trofeum. A ostatnio nawet brakuje europejskich pucharów i od dwóch sezonów. "Kolejorz" żyje wspomnieniami, "grubym okresem" pomiędzy 2022 rokiem a wiosną 2023, kiedy udało się zdobyć mistrzostwo Polski i zanotować historyczny sukces w Lidze Konferencji, który może w obecnych rozgrywkach powtórzyć Legia czy Jagiellonia.

I dlatego tę rundę Lech musi potraktować jako oczyszczenie. Nie uda się tego zrobić Pucharem Polski, który ostatnio dla Lecha podnosił jeszcze grający w nim Robert Lewandowski. To powód do wstydu, jak bardzo mała lista sukcesów, jednak Lech jest w takim momencie, że nikt kibicowi nie może odebrać jednego, ale kluczowego - nadziei.

Nadzieja jest, bo Lech jest liderem tabeli, grał jesienią najlepszą piłkę. Zimą zachowywał się mądrze. Zaczął sprzątać, nie upierał się przy Loncarze, Ba Loui, Anderssonie i Szymczaku, że to są piłkarze na miarę dzisiejszego "Kolejorza" i walki o mistrzostwo. Nie są. Ściągnięto - dość szybko jak na Lecha - dwóch piłkarzy, czyli Gisliego Thordarsona i Rasmusa Carstensena. Oba transfery na papierze wyglądają ciekawie. Szczególnie ostatnio o tym drugim słyszymy sporo pozytywnych rzeczy z szatni "Kolejorza".

Kontuzji jest mało, właściwie jest jedna, kluczowa - Patrika Walemarka, ale on powinien w ciągu tygodnia, maksymalnie dwóch wrócić do gry.

W Poznaniu czekają jeszcze na napastnika i kadra wtedy będzie wyglądała praktycznie na kompletną (oczywiście jeśli ten napastnik nie okaże się niewypałem). Na każdej pozycji będzie zawodnik do rotacji czy jako realna alternatywa. Może z wyjątkiem lewej obrony, ale tutaj jest kilku piłkarzy, którzy będą mogli zastąpić Gurgula.

Lech ma mądry sztab, który ma już półroczne doświadczenie. Diagnozuje problemy i stara się je rozwiązywać. Jest głód sukcesu, więc... czego potrzebuje? Dowiezienia tytułu, co zamaże plamę po fatalnym poprzednim sezonie i przywróci wiarę, że może być największym polskim klubem dłużej niż na rok.

To już poniekąd pisaliśmy wyżej, ale też przecież jest wariant, że Lech tego mistrzostwa nie dowiezie. I to jednak byłoby dużo większe rozczarowanie niż to, co odpowiadał Frederiksen.

O tytuł będą się biły cztery zespoły - Lech, Raków, Jagiellonia i Legia. Dwie pierwsze ekipy grają tylko w lidze, dwie następne aż na trzech frontach. Różnice na dzisiaj są bardzo małe między pierwszą trójką, Legia ma stratę już większą, bo sześciopunktową, a w tle jest jeszcze wysoka porażka z Lechem, która ma znaczenie przy bezpośrednim bilansie.

Największa presja przed startem rundy jest w Poznaniu i Częstochowie, bo oba zespoły mają co udowadniać po fatalnym zeszłym sezonie i po wpadkach w Pucharze Polski. Naszym zdaniem to te dwie ekipy na dzisiaj mają największą szansę na tytuł i jedna z nich po tym sezonie (a być może dwie), powiedzą, że są największymi przegranymi rozgrywek 2024/25.

W Częstochowie postawili na ciszę, mało się mówi o Rakowie, jednak wymienia w gronie faworytów, głównie ze względu na Marka Papszuna i dobry wynik jesienią. W Poznaniu? Kruchy spokój, bo jednak końcówka rundy jesiennej była bardzo słaba, a przed próbą generalną z Widzewem "zdarzył się" sparing i porażka 1:7.

"Kruchy spokój", bo jedna porażka może naprawdę źle wpłynąć na Lecha i zamazać ten niezły obraz całej jesieni, co widzieliśmy już pod jej koniec. Wiemy sami, jak jest w Poznaniu. Kiedy jest źle, mówimy, że jest bardzo źle, a kiedy jest dobrze, często mówimy, że jest bardzo dobrze.

Dlatego przed startem wiosny wydaje się, że Lech ma praktycznie wszystko, co potrzebuje, żeby walczyć o mistrzostwo. Jak będzie? Tego nie wiemy, ale jednak "Kolejorz" musi odgonić od siebie łatkę przegrywa, a może zrobić to w tym sezonie. To bardzo duża szansa. Zresztą kolejna.

Jednak taka jest specyfika miasta i tego klubu, który pragnie sukcesów częściej niż raz na 5-7 lat i każdy widzi, że są ku temu argumenty, żeby tak myśleć. I o to toczy się ta runda, żeby postawić kropkę nad "i", a żeby pozorny spokój bycia mocną drużyną nie był kruchy i nie zależał od jednego meczu. O to będzie jednak niezwykle trudno.

Czas start.