Koniec sielanki w saudyjskim imperium. Kryzys goni kryzys. "Za chwilę w Newcastle może być gruzowisko"

Chałupa jeszcze nie płonie, ale każdy kolejny tydzień pogarsza sytuację. Porażka z Arsenalem (1:4) była tak dobitna, że Eddie Howe pierwszy raz od ponad dwóch lat znalazł się pod ścianą. Za chwilę na dobre odjechać mogą mu europejskie puchary. Odpadł już z Ligi Mistrzów i Pucharu Ligi. Jeśli w środę nie wygra na Ewood Park z Blackburn, pożegna się również z szansami na Puchar Anglii i zostawi północ Anglii z pytaniem, dlaczego ten zespół od 1955 roku niczego nie wygrał. Sypie się to wszystko koncertowo, biorąc też pod uwagę przymusowy urlop dyrektora Dana Ashwortha i jego rozmowy z Manchesterem United.

W Newcastle rok temu wpuścili do szatni kamery Amazona i nakręcili film o tym, jak klub po 20 latach wrócił do Ligi Mistrzów. Świetnie rozegrano to marketingowo, choć dla zwykłego widza dużo ciekawsze dokumenty powstają wtedy, gdy są autentyczne i kiedy nie wszystko idzie zgodnie z bajkowym scenariuszem. Ten sezon pod tym względem byłby dużo lepszy. Hazardowe zawieszenie Sandro Tonaliego, kontuzja Nicka Pope’a, cały wachlarz innych urazów, a potem jeszcze brak transferów i roszady w gabinetach - to byłby piękny pokaz jak zarządzać kryzysem. Eddie Howe przestał być cudotwórcą, o którym mówiono, że gdyby chciał, to gołymi stopami chodziłby po rzece Tyne. Jak każdy w tej branży: zetknął się z prozą życia. Środek tabeli Premier League dla drużyny, która rzekomo śpi na pieniądzach, byłby kompromitacją.

St. James’s Park doskonale pamięta klimat i energię z początku sezonu. Walec wyjechał z garażu w drugim tygodniu sierpnia i przejechał się po Aston Villi aż 5:1. Jesienny wyjazd do Sheffield skończył się rezultatem 8:0 i golami ośmiu różnych piłkarzy. Było jeszcze efektowne zwycięstwo 4:1 z PSG u siebie, gdy piłkarze z Paryża mówili, że zostali wrzuceni do tak głośnego kotła kibiców, że nie byli w stanie słyszeć się nawzajem. Newcastle grało jeszcze z Sandro Tonalim w składzie, choć Włoch już wtedy wiedział, co się świeci i ogólnie zjeżdżał z formą. Demonstrację siły “Sroki” pokazały jeszcze na początku grudnia, gdy stłamsili Manchester United. Od tego momentu zaczęły się schody.

Nie ma przypadku, że właśnie w tym spotkaniu kontuzji doznał Nick Pope. Facet, który nie tylko potrafił jesienią zatrzymać Milan w Lidze Mistrzów, bo sam jego sposób komunikacji z obroną i to, że potrafił wychodzić poza szesnastkę, inaczej ustawiały styl drużyny.

Jego następca, Martin Dubravka, w 12 meczach puścił 27 goli. Kiksy jak w meczu z Bournemouth (2:2), gdy poślizgnął się przy przyjęciu piłki, dopełniły obraz, a Newcastle stało się tak słabe w obronie, że w 2024 roku pod względem straconych bramek przebił nawet ostatni w tabeli Sheffield. Gdyby ktoś rok temu powiedział, że ten zespół zacznie aż tak przeciekać, z miejsca dostałby łatkę wariata. W sezonie 22/23 obok Manchesteru City stracił najmniej goli w lidze. Często wygrywał obroną, ale to już minęło. Inne atuty jak wysoki pressing i agresja w środku pola też wyparowały.

Newcastle rok temu zatrzymało Arsenal, gdy świetnie bronił Pope. Jesienią ograło nich na St. James’s Park, bo było ekipą mocniejszą fizycznie, umiało stosować brudne gierki, a w kluczowym momencie pomógł sędzia. Ten zespół zawsze wiedział jak ulepić mecz na swoją modłę, więc dzisiaj trudno zaakceptować wersję, która tak mocno rozjeżdża się z oryginałem. W sobotę na The Emirates w pierwszej połowie gracze Howe’a nawet nie oddali strzału, co nie zdarzyło im się od dziesięciu lat. Absurdem jest to, że do przerwy zaliczyli jeden kontakt w szesnastce rywala, choć nawet i ten nie został zaliczony, bo Miguel Almiron był na spalonym. Innymi słowy: zobaczyliśmy drużynę bez wiary, która zabrnęła w ślepą uliczką, choć do tej pory miała wszystko, by sunąć autostradą i rozbijać się po Europie.

Gdyby to był normalny sezon Newcastle, Loris Karius nie zagrałby pierwszego meczu w Premier League od sześciu lat. 17-letni Lewis Miley, mimo wielkiego talentu, nie byłby podstawowym piłkarzem, a Dan Ashworth, główny architekt klubu, nie siedziałby w domu z zablokowanym dostępem do firmowej poczty. Kwestią czasu jest, gdy Manchester United zapłaci sumę odstępnego i weźmie go do siebie. “Sroki” negocjują z Philem Gilesem z Brentford, pewnie szybko tę lukę wypełnią, ale sam fakt, że Ashworth zostawia zabawki, pokazuje, że pewien cykl się kończy. Eddie Howe co mecz wysłuchuje poparcia kibiców, choć w mediach tak samo często pojawiają się plotki o jego zwolnieniu. Trzeba pamiętać, że 27 miesięcy temu przejmował ten klub na 19. miejscu. Zmiana również na tym stanowisku oznaczałaby gruzowisko i stawianie budowli od nowa.

Newcastle brakuje agresji i pasji Joelintona, który był nieoceniony w pressingu, ale od stycznia leczy kontuzję. Brakuje Svena Botmana i Dana Burna w najlepszej dyspozycji. Wiosenny powrót Pope’a może być zastrzykiem wiary, ale nieprędko wróci Callum Wilson, a o Tonalim to w ogóle trzeba zapomnieć do sierpnia. Ten zespół tak długo grał na wysokich obrotach, że gdy w tym sezonie doszła Liga Mistrzów, po prostu zabrakło mu paliwa. Ograniczenia Finansowego Fair Play plus coraz większe prześwietlanie klubów nie pozwoliły w styczniu użyć arabskiej gotówki, więc Howe gotuje z tego, co ma.

Żaden klub w tym sezonie nie miał tylu kontuzji. Licznik w pewnym momencie dojechał do 14, co było rekordem ligi od 2013 roku. Znamienne jest to, że w poprzednim sezonie Howe mógł grać przez cały sezon tą samą czwórką w obronie i Popem z tyłu - nie było tam roszad i znaków zapytania, była prosta stabilizacja i hasło jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Środowy mecz z Blackburn w Pucharze Anglii pokaże, czy z tego zespołu da się jeszcze coś wycisnąć. Newcastle poprzednim sezonem wjechał na ogromny poziom oczekiwań, a Howe doskonale wie, że nie ważne jak długo cię podrzucają, bo na końcu i tak przyjdzie moment, gdy zapomną złapać.

Autor jest dziennikarzem Viaplay.