Kibic-maniak zakochał się w zagranicznym klubie podczas pielgrzymki. "Przemierzył za nimi rowerem 19 tys. km"

Był 2011 rok, gdy pochodzący z północnej Anglii Pidgeon zdecydował się na chwilę odetchnienia od pracy i udał się na Półwysep Iberyjski. Sympatyzujący dotąd z Newcastle fanatyk futbolu nie spodziewał się, że podczas tej duchowej podróży odkryje zupełnie nową miłość. Ponferradina była wówczas klubem występującym w Segunda Division B, czyli na trzecim poziomie rozgrywkowym. Założony na początku lat 20. ubiegłego wieku zespół dopiero co spadł z drugiego szczebla, na którym jednak do tamtej pory spędził ledwie dwa sezony. Dla Pidgeona brak sukcesów “Los Blanquiazules” nie miał jednak większego znaczenia.

- Po wielu godzinach pieszej pielgrzymki wybrałem się jednego wieczoru pod stadion Ponferradiny [Estadio El Toralin - przyp. red.]. Nie potrafię wytłumaczyć, co tam się wtedy wydarzyło, co pociągnęło mnie do tego, by tam później powrócić. Skończyłem swoją pielgrzymkę, a po powrocie do Wielkiej Brytanii to Ponferradina stała się tym klubem, który najmocniej śledziłem - mówi nam Pidgeon.

- Miałem plan, by w kolejnym roku powtórzyć swoją pielgrzymkę, ale tym razem na rowerze. Dotarłem znów do Ponferrady i poznałem tam wtedy mnóstwo niesamowitych ludzi. I myślę, że to właśnie oni sprawiają, że to miejsce jest tak ekscytujące. Oczywiście mówimy tu urokliwym górskim mieście z XII-wiecznym zamkiem, ale to ludzie są tutaj najważniejsi - opowiada Anglik.

To ci ludzie odegrali też kluczową rolę w procesie zakochiwania się Pidgeona w klubie z północnej Hiszpanii. Sergio, którego poznał w 2014 roku podczas domowego meczu z CD Tenerife, później przeprowadził z nim nawet wywiad. Carmen i Miguel zapisali siebie w jego telefonie na Whatsappie jako “Twój nowy dom w Ponferradzie”. W tamtym czasie Anglik już do tego stopnia szalał za klubem z miasta położonego nad rzeką Sil, że aż wreszcie… zdecydował się tam przeprowadzić.

- Wpływ na moją decyzję miał tylko i wyłącznie futbol. Mój plan nie był zresztą bardzo rozsądny. Dostałem kartę kredytową, postanowiłem odpocząć chwilę od pracy i ruszyłem na Półwysep Iberyjski, by być bliżej klubu. Wziąłem rower, by nieco zaoszczędzić i po prostu miałem okazję śledzić klub na przestrzeni całego sezonu - opowiada, wspominając rozgrywki 2014/2015, w czasie których przemierzył za klubem na rowerze w sumie 19 tysięcy kilometrów.

Po dwóch latach spędzonych w Hiszpanii Pidgeon powrócił do domu w Yorku. To właśnie w nim zaczął kolekcjonować pamiątki związane z klubem. Obecnie ma ich około trzy tysiące, a Ponferradinie poświęcił cały pokój. Przez wielu kibiców, również tych lokalnych z Hiszpanii, jego kolekcja traktowana jest jako swoiste muzeum “La Ponfe”. Znajdują się w niej przedmioty podarowane mu przez zarówno klub, jak i samych zawodników. Jednym z najcenniejszych eksponatów jest trykot, który przekazał mu Yuri - brazylijska legenda zespołu i jego najlepszy strzelec w historii.

- O tym, dlaczego Ponferradina zajmuje tak dużą część mojego serca, niech najlepiej świadczy sytuacja, która miała miejsce na dzień przed finałowym meczem barażowym [w 2019 roku Ponferradina wywalczyła w ten sposób powrót do Segunda DIvision - przyp. red.]. Yuri napisał do mnie, życząc bezpiecznej podróży. Takie sytuacje nie zdarzają się w świecie piłki, a na pewno nie w Anglii i są zupełnie wyjątkowe. Uważam możliwość śledzenia zespołu za spore wyróżnienie i przywilej. Dla mnie piłkarze i pozostali pracownicy Ponferradiny są równie mili, jak sami kibice - uważa Pidgeon.

Wspomniane baraże z 2019 roku mocno utkwiły w sercu angielskiego fanatyka. Klub nie tylko wywalczył po trzech sezonach ponowny awans na zaplecze La Ligi, ale także mocno docenił samego Pidgeona. Po triumfie w finale z Herculesem Alicante został on zaproszony na fetę zespołu, a nawet pojawił się na balkonie miejskiego ratusza, z którego wygłosił przemowę do sześciu tysięcy zgromadzonych pod nim kibiców.

- Tamten cały weekend, nie licząc narodzin moich dzieci, był najlepszym momentem mojego życia. Tak szybko, jak dotarłem do miasta, pojechałem na stadion, by poznać zawodników. W dodatku w szatni było moje zdjęcie. Wygraliśmy i później pojechaliśmy na fetę, zostałem też zaproszony do ratusza. Tamte dni były wprost niesamowite - wspomina 41-latek.

Pidgeon jest bardzo zaszczycony szacunkiem ze strony klubu i skupionych wokół niego osób. Sam próbuje się odwdzięczyć za tą okazaną mu życzliwość, promując Ponferradinę w swojej ojczyźnie. Ma trzy flagi, które bierze ze sobą na mecze po całej Anglii. O wiele szczegółów dotyczących hiszpańskich przygód wypytują szczególnie kibice jego “macierzystego” Newcastle, którzy sami są znani z dużego poświęcenia ukochanej drużynie. Mimo że pod względem frekwencji St James’ Park znacząco przewyższa stadiony na zapleczu hiszpańskiej elity, wcale nie oznacza to jednak, że atmosfera panująca na El Toralin i podobnych do niego obiektach nie jest wyjątkowa.

- Fani Newcastle często pytają mnie, jak wygląda dzień meczu Ponferradiny. Byłem na takich spotkaniach wyjazdowych, na których w sektorze gości było nas ledwie ośmiu. Nie ma znaczenia jednak, czy jest was tylko pięciu, czy pięć tysięcy. Jeśli razem śpiewacie i dopingujecie swój zespół, wasze odczucia w obu sytuacjach będą bardzo podobne - wyjaśnia nam Anglik.

- Kibice Ponferradiny nie odbiegają od fanów innych zespołów. Razem żartują, czasem piją i po prostu mają sporo frajdy dopingując ukochany zespół. Radość po wygranej i wściekłość po porażce jest taka sama, niezależnie od tego, ilu jest kibiców raz z tobą na trybunach. Uwielbiam stać na Gallowgate End na St. James’ Park w Newcastle i śpiewać “The Blaydon Races”, ale tak samo lubię też skandować “Cuatro Pimenteros de Ponferrada” na El Toralin - podkreśla Pidgeon.

Mimo że stadiony w Hiszpanii powoli się otwierają, Anglik ze względu na pandemię koronawirusa na meczu ukochanego zespołu nie był od marca ubiegłego roku. Sam określa tę rozłąkę jako “bardzo ciężką” i już teraz nie może doczekać się ponownej wizyty w Ponferradzie. Ta, jeśli nic nie stanie na przeszkodzie, ma nastąpić już na początku przyszłego miesiąca.

- Mimo pandemii wciąż jestem członkiem klubu i karnetowiczem. Mam lot zarezerwowany na początek października i zbiegnie się to z 10. rocznicą mojego pierwszego meczu Ponferradiny. Wspaniale będzie znów zobaczyć ten stadion, piłkarzy i wiele znajomych twarzy na trybunach oraz w samym mieście. Mam nadzieję, że uda mi się wtedy pojawić na spotkaniu z Realem Valladolid, lecz na razie nie ma jeszcze podanego dokładnego terminarza tamtej kolejki. Mam pojawić się w piątek i wracać w poniedziałek, ale jeśli mecz rozegrany zostanie w poniedziałkowy wieczór, być może będę musiał zmienić swoje plany - tłumaczy.

Pidgeon jest jednak zdeterminowany, by ponownie pojawić się w ukochanym mieście. Ponferradina po pięciu kolejkach Segunda Division ma na koncie 12 punktów i zajmuje pozycję wicelidera tabeli. Jeśli na takim samym miejscu znalazłaby się też na koniec sezonu, oznaczałoby to historyczny awans do najwyższej klasie rozgrywkowej. Ten świetnie zgrałby się nie tylko z dekadą wspólnego “związku” Pidgeona, ale również stuleciem klubu, które oficjalnie będzie obchodzone w czerwcu przyszłego roku. Choć wyniki rzeczywiście dają nadzieję, że ten sezon może być wyjątkowy, sam Anglik, podobnie jak jego hiszpańscy przyjaciele, podchodzi do ewentualnego sukcesu ze sporym realizmem.

- Kiedy wygraliśmy trzy pierwsze mecze, kibice mówili bardziej o tym, że jeszcze 41 punktów i się utrzymamy. Klub nie buja w obłokach. Już w zeszłym sezonie wielu zaczęło myśleć o czymś więcej, a ostatecznie skończyło się na ósmym miejscu. Przetrwanie w Segunda Division jest najważniejsze, ale oczywiście możemy marzyć o awansie.

- Jeśli jednak Ponferradina zanotuje fatalny sezon i spadnie na trzeci poziom rozgrywkowy, będę jej wciąż kibicował. Tak samo oczywiście będzie też przy okazji ewentualnego awansu. I powinniśmy o nim marzyć, bo przez La Ligę przewinęło się w ostatnich latach sporo mniejszych klubów od Ponferradiny. Wszystko jest możliwe, ale trzeba do tego wszystkiego podchodzić bardzo rozsądnie - podsumowuje.