"Ja go zabiję pierwszy". Nienawidził i kochał wielkich piłkarzy, wulgarnego fana... wpuścił na boisko

Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto zna trenera, który przeżył w swojej karierze tyle niesamowitych historii co Harry Redknapp. A teraz niech rzuci raz jeszcze, jeżeli zna również takiego, który potrafi równie zabawnie je opowiadać.

Nawet jeżeli doświadczony szkoleniowiec niektóre fakty trochę podkoloryzował, przygotujcie się na solidną porcję śmiechu. A wybraliśmy tylko kilka spośród niezliczonych anegdot z menedżerskiego życia niedoszłego selekcjonera reprezentacji Anglii.

Nowy menedżer West Hamu nieoczekiwanie odwrócił się w stronę zajmujących miejsca obok ławki rezerwowych kibiców. Podszedł do jednego z nich. Steve Davies mógł spodziewać się wszystkiego. Poza jednym pytaniem. - Potrafisz grać tak dobrze, jak gadać? - zapytał go Harry Redknapp.

Dla Daviesa West Ham, jego West Ham, stanowił sens życia. Przywiązanie do ukochanego klubu podkreślały kolczyki i tatuaże w charakterystycznych barwach na całym jego ciele. Davies był jednym z tych fanów, którzy mieli swoje zdanie na każdy temat. I czuli ciągłą, niemożliwą do pohamowania potrzebę dzielenia się swoimi opiniami z otoczeniem.

Podczas przygotowań do sezonu 1994/95 młody Anglik nie potrafił zrozumieć, dlaczego jego drużyna nie ma żadnego “porządnego” napastnika. Lee Chapman swoje najlepsze lata miał już przecież dawno za sobą. Jako, że podczas przedsezonowego sparingu z Oxfordem City Davies znalazł się blisko ławki rezerwowych, skorzystał z okazji. Od samego początku meczu niemal bez przerwy dręczył Redknappa w niewybredny sposób pytaniami dotyczącymi napastnika.

- Jestem lepszy od tego całego Chapmana! - odpowiedział buńczucznie, gdy menedżer w końcu skupił na nim swoją uwagę. - Wkładaj strój - błyskawicznie zareagował Redknapp. - Przekonamy się!

- Wysłał mnie do szatni, żebym się przebrał, ale nawet wtedy nie wierzyłem, że wejdę na boisko - wspominał po latach Davies. - Gdy pojawiłem się przy linii bocznej, musiał jednak dostrzec we mnie jakiś potencjał, bo faktycznie mnie wpuścił!

Redknapp naprawdę nie żartował. Cokolwiek siedziało w jego głowie, to był tylko przedsezonowy sparing. A kontuzja jednego z zawodników sprawiła, że… skończyli mu się rezerwowi. Davies sam wybrał sobie pozycję. Zagrał, jakżeby inaczej, jako napastnik. I strzelił gola! - Okazało się, że faktycznie był lepszy od Chapmana! - żartował potem menedżer West Hamu.

Żeby było jeszcze śmieszniej, chwilę po dokonaniu zmiany, do Redknappa zszedł na chwilę stadionowy spiker. - Harry, co to za rezerwowy? - zapytał. - Co to za rezerwowy?! - Redknapp udał zdziwionego. - Nie oglądałeś Mistrzostw Świata? To bułgarski napastnik Titiszajew!. - Tak myślałem, że to on! - dziennikarz też udał, że nie dał się zbić z tropu!

Obaj panowie - Redknapp i Davies - spotkali się ponownie. Blisko dwie dekady później w studiu telewizyjnym.

- Wchodzę do szatni - relacjonował Harry Redknapp, zupełnie jakby mecz pomiędzy Evertonem i West Hamem z grudnia 2000 roku wydarzył się dzień wcześniej. - Stuart Pearce mówi do mnie: “gdzie on jest?! Zabiję go! Muszę go zabić!” Odpowiadam: “Nie, ja zabiję go pierwszy!”

Paulo Di Canio najwidoczniej nie spieszył się z zejściem z murawy Goodison Park. Być może wciąż był przejęty stanem zdrowia bramkarza rywali, Paula Gerrarda. Niespełna rok później niezwykle kontrowersyjny włoski napastnik, któremu w przeszłości zdarzyło się zostać zawieszonym za… powalenie na murawę sędziego, otrzyma od FIFA nagrodę fair play.

- Di Canio był maniakiem - zdawał sobie sprawę ówczesny menedżer West Hamu jeszcze wtedy, gdy wszyscy wokół odradzali mu sprowadzenie na Upton Park doświadczonego atakującego. - Był szalony. Ale był [też] fantastycznym piłkarzem. Przez cztery lata gry w koszulce klubu ze wschodniej części Londynu Włoch zdobył 47 ligowych bramek. Więcej niż dla jakiegokolwiek zespołu w swojej bogatej karierze. Kibice West Hamu po prostu go uwielbiali.

- Później idę do dziennikarzy telewizyjnych - kontynuował swoją opowieść Redknapp. - Mówią: “Harry, musisz być tak bardzo dumny z Paulo Di Canio”. Odpowiadam: “To było fantastyczne!”

Redknapp wytrzymał przed kamerą i - najwyraźniej - w szatni. Zarówno jemu, jak i Pearce’owi trudno było się jednak dziwić. Wspomniane zdarzenie miało miejsce w samej końcówce meczu. Kilka minut wcześniej Frederic Kanoute, z podania Di Canio, doprowadził do wyrównania. Gdyby Włoch zignorował leżącego na boisku, zwijającego się z bólu Paula Gerrarda i po prostu - po dośrodkowaniu Trevora Sinclaira - skierował piłkę do siatki, West Ham passę sześciu porażek z rzędu przerwałby zwycięstwem. Di Canio postanowił jednak… złapać piłkę w ręce. Bramkarzowi Evertonu należało przecież udzielić pomocy.

Di Canio pozostały oklaski trybun. A później nagroda. Redknapp - chcąc nie chcąc - musiał zadowolić się dumą.

- Jeden z moich zawodników? - z nieukrywanym zdziwieniem zapytał Harry Redknapp. - Niemożliwe. Ale co, z Portsmouth?

- Tak, Paul Merson - odpowiedział z przekonaniem wieloletni znajomy menedżera.

- Nie, to nie może być Paul Merson - na chwilę uspokoił się Redknapp. - On jest teraz w klinice Tony’ego Adamsa.

- Nie jest! Siedzi właśnie na plaży na Barbadosie - życzliwie poinformował swojego starego kolegę człowiek, który chwilę wcześniej uciął sobie nawet pogawędkę ze znanym piłkarzem na karaibskiej wyspie.

Można sobie tylko wyobrazić wściekłość, w jaką zimą 2003 roku wpadł ówczesny menedżer Portsmouth. Jego kluczowy zawodnik - doświadczony Paul Merson, znany z różnych wyskoków - zwyczajnie go okłamał.

- Powiedział: “mam pewne problemy” - relacjonował Redknapp, gdy były reprezentant Anglii odwiedził go w jego biurze pod koniec stycznia wspomnianego roku. - Zapytałem: “o co chodzi, Merse?” Odpowiedział: “Mam problem z alkoholem i hazardem. Moja żona przyłapała mnie z inną kobietą. Brałem też ostatnio narkotyki.” Ja na to: “Miło słyszeć, że cieszysz się życiem, Merse!”

Merson poprosił Redknappa o kilka dni urlopu. Portsmouth odpadło już z rozgrywek Pucharu Anglii, więc drużynę i tak czekała dwutygodniowa przerwa między kolejnymi meczami. Ofensywny pomocnik miał wykorzystać ten czas na wizytę w klinice swojego byłego klubowego kolegi z Arsenalu, Tony’ego Adamsa. Tam już wcześniej skutecznie pomagano mu przezwyciężyć towarzyszące mu od lat nałogi. Redknapp oczywiście się zgodził. Z zastrzeżeniem, że oczekuje Mersona z powrotem na treningach od następnego poniedziałku. Piłkarz nie potrafił ukryć swojej wdzięczności dla menedżera.

- W tamten poniedziałek Merse wrócił - kontynuował Redknapp. - Był środek zimy, mroźna pogoda. Nigdy nie widziałem kogoś tak opalonego jak on!

- Powiedział mi o tym [że wiedział] dwa lata później! - wyznał sam Merson, dziś znany ekspert telewizyjny stacji “Sky Sports”, już po zakończeniu kariery.

Redknapp nie zrobił nic. Portsmouth walczyło przecież o awans do Premier League, a Merson znajdował się w znakomitej formie. Na koniec sezonu cel został osiągnięty. A zawodnik i tak odszedł wtedy z klubu.

“On jest skończony!”

- Harry, jesteś szalony! - wprost powiedział Redknappowi latem 2006 roku jego nowy asystent, Tony Adams. - On jest skończony! Rozmawiałem z fizjoterapeutami z Arsenalu. On jest kaleką. Nie może już biegać, ma chyba z 48 lat!

W rzeczywistości Nwankwo Kanu - zdobywca Ligi Mistrzów z Ajaxem i dwukrotny mistrz Anglii z Arsenalem - był wtedy dopiero 30-latkiem, choć po odejściu z West Bromwich Albion pozostawał bez klubu. Tymczasem Portsmouth desperacko poszukiwało napastnika przed startem nowego sezonu Premier League.

- Mieliśmy we wtorek mecz [towarzyski] z Cardiff - wspominał Redknapp. - Powiedziałem mu, że podpiszemy kontrakt po meczu. Pomyślałem: “wystawię go i zobaczę, czy faktycznie się nadaje. Jeżeli nie, wymyślę jakieś problemy z dokumentami i odeślę go z powrotem do Nigerii!”

Kanu, delikatnie rzecz ujmując, jednak się nadawał. W sparingu zdobył dwie bramki. W pierwszej ligowej kolejce przeciwko Blackburn - kolejne dwie. W następnym spotkaniu z Middlesbrough - jeszcze raz dwie. Fizjoterapeuci Arsenalu doskonale… wiedzieli jednak, o czym mówią.

- Wracamy na lotnisko - opowiadał Redknapp o powrocie z wspomnianego, wyjazdowego meczu z Middlesbrough. - W pewnym momencie patrzę na Kanu, który siedzi w nieruchomej pozycji. Mówię: “wszystko w porządku, królu?” Odpowiada: “nie mogę się ruszyć, trenerze!” Musieliśmy go podnieść, wsadzić na wózek inwalidzki, a następnie do taksówki, żeby zawiozła go do domu!

Kanu zakończył tamten sezon z dorobkiem 10 ligowych bramek. W kolejnym sezonie sięgnął z Portsmouth po Puchar Anglii. Sześć lat po przepowiedni Adamsa nadal występował w koszulce klubu z Fratton Park. Mimo że regularnie nie był w stanie... trenować.

- Co niedzielę dzwonił do mnie o 23:15 - przywoływał Redknapp. - Wiedział, że jestem już wtedy w łóżku! Następnego poranka, gdy włączałem telefon, czekała na mnie wiadomość: “cześć, trenerze. Tu król. Boli mnie brzuch. Nie mogę jutro trenować. Zobaczymy się we wtorek!” Powiedziałem mu w końcu: “królu, nie wysyłaj mi co tydzień tej samej wiadomości. Po prostu zobaczmy się we wtorek!”

- Poczekałem, aż będziemy prowadzić 3:0 z West Bromwich Albion - Harry Redknapp wracał tym razem pamięcią do meczu z września 2009 roku, kiedy był już menedżerem Tottenhamu. - Na pięć minut przed końcem pomyślałem: “tego nie może spartaczyć!”

Tym razem Redknappowi na pewno pomyliły się spotkania. W rzeczywistości przywoływał końcówkę meczu pomiędzy Tottenhamem a Burnley, w którym gospodarze prowadzili na White Hart Lane różnicą nawet czterech goli. Po pojawieniu się na boisku Garetha Bale’a dołożyli zresztą jeszcze piąte trafienie. To był 25. występ Walijczyka w Premier League. I pierwszy, w którym jego drużyna wreszcie… wygrała mecz! Klątwa została zdjęta.

- Gareth Bale zostałby zapewne najlepszym lewym obrońcą na świecie - Redknapp uznał jednak, że utalentowany młodzian ma zbyt wiele do zaoferowania bliżej bramki przeciwnika. Podobnie jak Luka Modrić w środkowej strefie boiska.

- On nigdy nie będzie grać w środku - doradzał angielskiego menedżerowi jeden z jego asystentów w Tottenhamie, Clive Allen. - Jak on ma grać w środku? Ma 162 centrymetry wzrostu!

Redknapp wiedział jednak swoje. I to nie tylko dlatego, że chorwacki pomocnik jest tak naprawdę nieco wyższy. On po prostu zawsze kochał cieszyć oko grą najlepszych piłkarzy. I dlatego pozwalał im na więcej. Z korzyścią dla zespołu.