Hajto na karuzeli u Paulety, dwupak Podolskiego, mecz życia Białorusina. Oni napsuli Polsce najwięcej krwi

Pod lupę wzięliśmy więc najlepsze indywidualne występy w szeregach naszych rywali, ale co istotne, skupiliśmy się jedynie na meczach o punkty, rozegranych w XXI wieku. Kto do dziś śni się Tomaszowi Hajcie? Który Polak skarcił własnych rodaków? Jaki piłkarz potrafił strzelić naszej reprezentacji cztery gole w jednym spotkaniu? Przypominamy!

I na wstępie od razu odpowiadamy na ostatnie z wymienionych wyżej pytań. We wrześniu 2001 roku reprezentacja prowadzona przez Jerzego Engela wybrała się do Mińska na mecz eliminacji Mistrzostw Świata. Bilety do Korei i Japonii były już zabukowane, więc starcie nie urastało do szczególnie wielkiej rangi. Ale występ Romana Vasilyuka docenić trzeba, bo nie codziennie strzela się cztery gole w jednym meczu. Zwłaszcza przeciwko silniejszej drużynie.

Jerzy Dudek raz po raz musiał wyciągać piłkę z siatki po strzałach ówczesnego napastnika Spartaka Moskwa, który dopiero rok temu - w wieku 40 lat - zakończył zawodową karierę. Co ciekawe, w meczu z Biało-Czerwonymi pokazał wtedy sporą uniwersalność, bo dwa gole zdobył lewą nogą, dwa prawą. Na pewno ma co wspominać. Tamto spotkanie nasi rywale wygrali 4:1, a honorowe trafienie zaliczył Marcin Żewłakow.

Koszmar senny Tomasza Hajty, który podobno do dziś odkręca się po tym, jak Pedro Pauleta wrzucił go w Korei na karuzelę. Napastnik reprezentacji z Półwyspu Iberyjskiego nie oszczędzał naszych piłkarzy, trzy razy pakując futbolówkę do bramki strzeżonej przez Jerzego Dudka. A to prawa noga, a to lewa. Wychodziło mu wszystko.

Bolesne wspomnienie, bo tamtym występem ówczesny napastnik Girondins Bordeaux przybił gwóźdź do naszej trumny. 0:4 od Portugalii, wcześniej 0:2 od Koreańczyków. Można było powoli pakować manatki.

Niezwykle nieudane dla naszej reprezentacji eliminacje, w których lepsza nie była tylko Szwecja, ale nawet Łotwa. W Solnej Biało-Czerwoni zaprezentowali się tragicznie, a porażka 0:3 niemal całkowicie przekreśliła wówczas nasze szanse na rozgrywane w Portugalii Euro.

Bohaterem “Trzech Koron” był biegający w środku pola Anders Svennson, który w 15. minucie płaskim strzałem wyprowadził Szwedów na prowadzenie, a już w drugiej części gry dołożył do swojego dorobku drugie trafienie, tym razem pokonując Jerzego Dudka bezpośrednim strzałem z rzutu wolnego.

Złe miłego początki, czyli mecz otwierający eliminacje do Mistrzostw Europy 2008. W Bydgoszczy podopieczni Leo Beenhakkera podejmowali Finlandię z Jarim Litmanenem w składzie. I to właśnie legenda tamtejszego futbolu skarciła nas wtedy dwukrotnie. Najpierw sprytna podcinka, niedługo później skutecznie egzekwowany rzut karny, i goście sensacyjnie prowadzili 2:0. Zaraz potem podwyższył jeszcze Mika Vayrynen, a trafienie Łukasza Garguły było już tylko na otarcie łez.

Po kilku dniach przydarzyła się jeszcze strata punktów w rywalizacji z Serbią, więc mogłoby się wydawać, że czekają nas niezbyt udane eliminacje. A tymczasem Biało-Czerwoni zaczęli wtedy wygrywać niemal mecz za meczem, dzięki czemu grupę zakończyli na pierwszej pozycji, wyprzedzając m.in. Portugalię, Serbię, Finlandię czy Belgię.

Ależ to bolało. “Nasz” Podolski odziera reprezentację Polski ze złudzeń w pierwszym grupowym meczu Euro 2008, strzelając dwa gole. Przy jednym z nich asystuje mu w dodatku inny mający polskie korzenie reprezentant Niemiec - Miroslav Klose. “Poldiemu” trzeba jednak oddać, że nawet nie celebrował zdobytych bramek, a na jego twarzy nie było widać radości, a… zmieszanie?

Mimo wszystko to jednak właśnie trafienia Podolskiego sprawiły, że Biało-Czerwoni rozpoczęli Euro od porażki. Później był jeszcze słynny remis z Austrią, po którym cały nasz kraj - niesłusznie - znienawidził Howarda Webba, a na koniec porażka z Chorwacją, która przystemplowała nasz powrót do domu.

Zdecydowanie najgorsze w XXI wieku eliminacje w wykonaniu naszej reprezentacji. Tylko 11 zdobytych punktów, z czego sześć uzbieranych w starciach z San Marino. Do Bratysławy Polacy jechali jednak w dobrych nastrojach, bo kilka dni wcześniej zagrali swój pierwszy (i jedyny) dobry mecz - pokonali Czechów na Stadionie Śląskim.

I do 85. minuty wydawało się, że pójdziemy za ciosem. Wtedy jednak fatalny błąd popełnił Artur Boruc, a Stanislav Sestak nie zmarnował okazji, doprowadzając do remisu. Podopieczni Leo Beenhakkera nie zdążyli się jeszcze otrząsnąć, a wspominany Sestak trafił do siatki drugi raz. W dwie minuty z wyniku 0:1 zrobiło się 2:1 dla Słowaków. Do końca meczu nic się już nie wydarzyło, a wszyscy w naszym kraju zaczęli zdawać sobie sprawę, że do RPA raczej nie polecimy.

Spotkanie eliminacji do niezwykle udanego dla nas Euro 2016. Biało-Czerwoni w Warszawie pokonali Niemców 2:0, więc podczas rewanżu można było spodziewać się prawdziwej nawałnicy ze strony ówczesnych mistrzów świata. No i faktycznie tak było. Piłkarze Joachima Löwa ruszyli na nas z dużym animuszem, a po 19 minutach było już 2:0. Najpierw do bramki trafił Thomas Müller, zaraz potem Mario Götze.

Mimo wszystko Lewandowski i spółka nie grali wtedy złego meczu. Nasz kapitan zmniejszył nawet straty, wlewając w serca polskich kibiców nieco wiary w pozytywny wynik, ale ostatnie słowo należało do Niemców. Drugi raz tego wieczora na listę strzelców wpisał się Götze.

Trudno wymienić jednego Portugalczyka, który napsuł nam wtedy dużo krwi, ale z pewnością warto o tym meczu wspomnieć, bo Biało-Czerwoni stanęli wówczas przed historyczną szansą na półfinał Mistrzostw Europy. A tam czekałaby mocno osłabiona Walia…

Podopieczni Adama Nawałki zaczęli ten ćwierćfinał najlepiej jak mogli. “Lewy” w drugiej minucie wykorzystał świetne dogranie Grosickiego i w polskich domach nastąpiło prawdziwe trzęsienie ziemi. Ale później młodziutki Renato Sanches strzelił najważniejszego gola w swoim życiu. Na nasze nieszczęście. Wszystko mogło potoczyć się jeszcze dla nas dobrze, bo doszło do karnych, w których na wcześniejszym etapie pokonaliśmy przecież Szwajcarię.

Tam jednak Rui Patricio odczytał zamiary Kuby Błaszczykowskiego, odzierając nas z marzeń o pozostaniu na rozgrywanym we Francji turnieju. Do dziś czuć niedosyt.

Ale Duńczycy przerobili nas wtedy na miazgę... Chociaż były to dla polskiej reprezentacji udane eliminacje, to akurat w Kopenhadze nie wychodziło dosłownie nic. Na 1:0 trafił Delaney (po asyście Eriksena), na 2:0 Cornelius (po asyście Eriksena), a niedługo po przerwie kolejne trafienie dołożył Jorgensen. Tu małe zaskoczenie, nie po bezpośredniej asyście Eriksena, ale swój udział w tej bramce ówczesny pomocnik Tottenhamu miał, bo jego wstrzelenie futbolówki przed siebie odbił Fabiański, wobec czego Jorgensen tylko dobił piłkę do pustej bramki.

Ale w końcu i piłkarz z “10” na plecach stwierdził, że fajnie byłoby coś strzelić samemu. Przepięknie przymierzył więc zza pola karnego, ustalając wynik meczu na 4:0. Kapitalne zawody lidera duńskiej kadry. Na nasze nieszczęście.

Za to spotkanie śmiało można wyróżnić całą reprezentacją Kolumbii, albo może… zganić Biało-Czerwonych. Nie ma co ukrywać, zostaliśmy zgnieceni przez Jamesa i spółkę, a to właśnie obecny pomocnik Realu Madryt zakończył mecz z dwoma znakomitymi asystami. Najpierw idealnie dograł na głowę Jerry'ego Miny, dzięki czemu nasi rywale objęli prowadzenie, a w drugiej części gry po jego przytomnym podaniu w sytuacji sam na sam znalazł się Juan Cuadrado, ustalając wynik na 3:0.

James pokazał tym samym, że jest wybitnie turniejowym zawodnikiem, który akurat w reprezentacji Kolumbii wskakuje zazwyczaj na bardzo wysoki poziom, co nie zawsze udaje mu się w klubie.