W 2014 roku Polacy, będąc gospodarzami turnieju, sięgnęli po drugie w historii mistrzostwo świata. Na turniej jechali więc jako obrońcy tytułu. Ale jeśli kierować się racjonalnymi przesłankami, szanse na mistrzowskiego hat-tricka mają niewielkie.

Z drugiej strony, przed „polskim” mundialem tych znaków zapytania również nie brakowało. Co prawda drużyna dwa lata wcześniej wygrała Ligę Światową, ale następnie w spektakularny sposób wyłożyła się na kontynentalnym czempionacie. Polacy jako współgospodarze imprezy nie zakwalifikowali się nawet do najlepszej „ósemki”, więc za współpracę „podziękowano” Włochowi, Andrei Anastasiemu.

PZPS podjął wówczas nieoczywistą decyzję i kadrę powierzył zaczynającemu dopiero pracę szkoleniową Stephane’owi Antidze. Francuz zaskoczył powołaniami, bo w turniejowej kadrze zabrakło między innymi Bartosza Kurka. Znalazł się w niej natomiast Mateusz Mika. Resztę świetnie pamiętamy.

Przed turniejem z grą i wynikami „Biało-czerwonych” bywało różnie, ale począwszy od meczu otwarcia na Stadionie Narodowym w Warszawie Polacy, zarówno na parkiecie, jak i trybunach, wpadli w siatkarski trans. Publiczność dawała moc drużynie, zespół nakręcał trybuny. Kibice byli siódmym zawodnikiem naszej ekipy.

W pierwszej fazie grupowej tylko Kamerun potrafił urwać seta „Orłom Antigi”. W drugiej, obok kolejnych 3 wygranych spotkań przytrafiła się porażka z USA. Jak się później okazało – jedyna w całym turnieju. Do historii przejdą natomiast dramatyczne, pięciosetowe boje z Iranem czy Francją. Podobnie jak zwycięstwa w tie breakach z Brazylią i Rosją w trzeciej fazie grupowej.

Potem jeszcze półfinałowa wygrana z Niemcami i decydujące starcie z Brazylią i Polska, po raz drugi od 1974 roku została najlepszą siatkarską drużyną świata. Ten zespół miał swoich liderów. MVP i najlepszym atakującym imprezy został Mariusz Wlazły, najlepszym blokującym Karol Kłos, kapitalnie rozgrywał Zagumny, a wielkim odkryciem turnieju został okrzyknięty Mateusz Mika. Próżno wypatrywać ich w obecnej kadrze.

Powiedzieć, że przez ostatnie 4 lata polscy siatkarze nie grali najlepiej, to nic nie powiedzieć. Rok po Mistrzostwach Świata Polacy rozczarowali podczas Eurovolley 2015, odpadając z rywalizacji w ćwierćfinale. Jeszcze gorzej było w zeszłym roku, kiedy byliśmy gospodarzami kontynentalnego czempionatu i zakończyliśmy zmagania na miejscach 9-12.

Rok po pierwszej z tych imprez z posadą selekcjonera pożegnał się Antiga, po drugiej – Włoch Ferdinando de Giorgi. Prawie pół roku zajęło władzom PZPS wybranie nowego trenera kadry narodowej. Zadanie to ostatecznie powierzono Vitalowi Heynenowi.

Ekscentryczny belgijski szkoleniowiec dał się poznać w Polsce z dobrej strony, przez dwa sezony prowadząc zespół Transferu Bydgoszcz. Jego największymi sukcesami były jednak wyniki osiągane z klubami w lidze belgijskiej oraz reprezentacjami Belgii i Niemiec. Z tą ostatnią podczas „polskiego” mundialu sięgnął po brąz.

Co można powiedzieć o drużynie, którą na turniej zabiera Heynen? Przede wszystkim na imprezę do Włoch i Bułgarii w roli obrońców mistrzowskiego tytułu jadą głównie zawodnicy, którzy go…nie wywalczyli.

W gronie 14 powołanych siatkarzy zaledwie pięciu przed czterema laty wieszało złoty medal na szyi: Piotr Nowakowski, Dawid Konarski, Fabian Drzyzga, Paweł Zatorski oraz Michał Kubiak. Czyli po jednym graczu z każdej pozycji. Za lidera tej ekipy uważany jest ostatni z wymienionych.

Trudno nie ulec jednak wrażeniu, że brakuje tu jakości, jaką przed czterema laty dawali Wlazły, Zagumny czy Mika. Pozostaje mieć nadzieję, że bohaterów wykreuje turniej, bo o zespole Heynena mówi się, że brakuje tam gwiazd, a gra opiera się na kolektywie.

Obrońcy tytułu mistrzowskiego, mimo niezłej formy przed turniejem i obiecujących wyników w sparingach, nie należą do faworytów bukmacherów. Wyżej stoją szanse, w kolejności, Rosji, Francji, Brazylii, Włochów, USA, a nawet Serbii. Polska? Notowana dopiero na siódmym miejscu, co oznacza, że awans do trzeciej fazy grupowej, czyli najlepszej „szóstki" imprezy będzie sukcesem.

Rosja 4.25

Francja 5.5

Brazylia 6.5

Włochy 7

USA 7.5

Serbia 13

Polska 16

Bułgaria 30

Wszystkich, którzy uważają, że system rozgrywania Mistrzostw Europy w piłce nożnej w formule 24 zespołów bądź kontynentalnego czempionatu w piłce ręcznej jest skomplikowany, prosimy o komentarz do systemu, który wyłania najlepszą, siatkarską drużynę świata. To jest dopiero dziwadło!

Startują 24 drużyny. Najpierw w czterech sześciozespołowych grupach każda ekipa ma do rozegrania po 5 spotkań. Awansują po cztery najlepsze zespoły, a grupy A i B oraz C i D łączą się ze sobą, z zachowaniem wyników z pierwszej rundy zmagań. I tu się zaczyna robić ciekawie (?), bo po 3 najlepsze ekipy awansują do najlepszej „szóstki”.

Tam czeka na nie kolejna faza grupowa (?!). Z grup po 3 drużyny najlepsze dwie awansują do półfinałów. W strefie medalowej najlepsi rozgrywają jeszcze po dwa pojedynki. Mistrz świata podczas imprezy na parkiet wychodzi więc aż 13 razy w ciągu 3 tygodni. Wiemy, że tak samo było 4 lata temu, ale niezmiennie nas to dziwi. Dla porównania, tyle samo spotkań w ciągu całej rundy rozgrywają siatkarze drużyn PlusLigi…

W tym kontekście fakt, że gospodarze turnieju, czyli Włochy i Bułgaria, przystąpili do zmagań o trzy (!) dni wcześniej niż wszystkie pozostałe drużyny, jakoś specjalnie nie szokuje…

Realnym celem powinna być wspomniana już trzecia faza grupowa. Jeśli Polska dostanie się do najlepszej „szóstki”, wszystko będzie możliwe. „Biało-czerwoni” są faworytami grupy D, gdzie zmierzą się kolejno z Kubą, Portoryko, Finlandią, Iranem i współgospodarzami turnieju, Bułgarią. To ostatnie spotkanie, a także druga faza zmagań i prawdopodobnie starcia z najsilniejszymi w grupie C Rosją, USA i Serbią będą kluczowe. Co dalej, i czy w ogóle będzie jakieś „dalej”, zobaczymy.

Losy polskich siatkarzy na Mistrzostwach Świata w Bułgarii i Włoszech będzie można śledzić na naszej stronie. Z każdego spotkania „Biało-czerwonych” przeprowadzimy relację tekstową na żywo, będziemy z Wami już na godzinę przed każdym spotkaniem.