"Czarny dzień dla Anglii". Angielska gazeta oszalała po wyborze Tuchela

W ostatniej pracy Thomasa Tuchela wszystko poszło nie tak. Niespodziewanie zatrudniony w miejsce Juliana Nagelsmanna w kwietniu 2023 roku szybko odpadł z Bayernem z Ligi Mistrzów i pogubił punkty w lidze, przez co zdobył raczej wstydliwe mistrzostwo tylko dzięki kompromitacji Borussii Dortmund w ostatniej kolejce.

W kolejnym sezonie było jeszcze gorzej. Nie dostał transferów, które chciał, skonfliktował się z władzami klubu, niektórymi zawodnikami i wieloma ekspertami i dziennikarzami, a Bayern, choć doszedł do półfinału LM, to w Pucharze Niemiec odpadł z trzecioligowym Saarbrucken, a w lidze zajął dopiero trzecie miejsce - najgorsze od 2010 roku.

Tuchel musiał odejść, ale gdy angielska federacja szukała nowego selekcjonera, nadal był jednym z najlepszych, dostępnych szkoleniowców. Numerem jeden na liście życzeń FA był Pep Guardiola, lecz menedżer Manchesteru City, któremu po sezonie wygasa kontrakt, nie zdecydował jeszcze, co dalej z jego karierą. Można zakładać, że Tuchel był numerem dwa.

Trener 2021 roku wg UEFA, który w dwóch z ostatnich trzech lat doprowadzał swoje zespoły (PSG i Chelsea) do finału LM, a z "The Blues" wygrał. Trener, który zna angielskich piłkarzy i angielskie realia. Który niedawno wyznał, że "w Anglii czuje się bardziej doceniany niż w ojczyźnie". Bayern pod jego wodzą zdobywał średnio 1,95 pkt na mecz i był to pierwszy zespół od czasów Mainz, który punktował ze średnią poniżej dwóch punktów (BVB - 2,12, PSG - 2,35, Chelsea - 2,08).

W osobie Tuchela Anglia znalazła "szkoleniowca światowej klasy", o którym mówił niedawno tymczasowy selekcjoner Lee Carsley, jakby zrzucając z siebie odpowiedzialność za ewentualną dalszą pracę. Carsley zgodnie ze swoją wolą wróci do prowadzenia kadry młodzieżowej.

- Na papierze 51-latek spełnia wszystkie kryteria, by rozwinąć bazujący na posiadaniu piłki styl Anglii i pomóc jej realnie w zdobyciu jakiegoś trofeum. Problem w tym, że chyba żadna inna praca nie jest tak podatna na zmienność i irracjonalność. Drugi problem, o którym tak naprawdę, naprawdę w ogóle nie powinniśmy mówić, to fakt, że... jest Niemcem - pisze w Guardianie Barney Ronay.

Choć w swoim felietonie przekonuje, że narodowość selekcjonera tak naprawdę obchodzi tylko garstkę kibiców, to nie ma wątpliwości, że tabloidy będą obserwować każdy jego ruch, a to, czy zaśpiewa "God Save the King", urośnie do rangi kwestii narodowej. Bo chyba śpiewania "Ten German bombers" razem z kibicami nikt nie będzie od niego oczekiwał.

Na razie w najbardziej oburzone tony uderza Daily Mail. Prawicowy brukowiec pisze wprost o "czarnym dniu dla Anglii", a krytyce tego wyboru poświęca pięć stron środowego wydania.

- Mogliśmy zrobić wyjątek dla wielkiego Pepa Guardioli, ale teraz mamy gościa, który nic nam nie jest winien, który skończy bez przywiązania do fanów i zespołu za to z wielkim czekiem do wypłacenia. To czarny dzień angielskiej piłki. Jesteśmy pośmiewiskiem świata - czytamy na okładce działu sportowego Daily Mail. A to tylko wstępniak.

Dalej Ian Herbert pisze, że zatrudnienie Tuchela to paniczny ruch w złą stronę, a Jeff Powell w swoim felietonie przekonuje, że selekcjoner reprezentacji Anglii musi być Anglikiem. Na dowód wspomina nieudane kadencje dwóch poprzednich, wysoko opłacanych obcokrajowców - wspomnianych Erikssona i Capello.

- Gdy Eriksson obejmował stanowisko, pisałem, że kraj, który stworzył piłkę, sprzedawał swoją duszę facetowi z kraju biegaczy narciarskich i oszczepników, w którym pół roku spędza się w ciemności. Czas pokazał, że miałem rację. Mimo rozczarowań na mundialach, nasi wspaniali ludzie go polubili i niedawno godnie pożegnali. Niech spoczywa w pokoju, a jego rodzina niech przez kolejne pokolenia korzysta z ogromnej fortuny, którą zapewniła mu FA - pisze na granicy dobrego smaku.

Również w The Telegraph możemy przeczytać, że selekcjonerem Anglików powinien być Anglik, bo "narodowość nadaje cały sens międzynarodowej rywalizacji". - Płacenie za zagraniczny talent zmniejsza futbol reprezentacyjny do imitacji futbolu klubowego - ocenia Sam Wallace.

Dziennikarze podchodzący do tematu bardziej merytorycznie zauważają, że dotychczas wszystkie mundiale w historii wygrywały drużyny, które prowadził trener z tego samego kraju. W historii EURO zdarzył się tylko jeden mistrz prowadzony przez obcokrajowca - Grecja 2004 z Otto Rehagelem u steru. A w Copa America było to tylko Chile 2015 i 2016 pod wodzą Argentyńczyków, Jorge Sampaolego i Juana Antonio Pizziego.

Jednocześnie aż jedna trzecia finalistów ostatnich mistrzostw Europy była prowadzona przez obcokrajowców. Selekcjonerem reprezentacji Austrii jest Niemiec, Belgii, Węgier i Słowacji - Włoch, Gruzji - Francuz, Albanii - Brazylijczyk, a Portugalii - Hiszpan.

W dzisiejszych czasach to nie wstyd postawić na szkoleniowca zza granicy. Również Polska już kilka razy tego próbowała. Decyzja FA więcej mówi o stanie myśli szkoleniowej w kraju, w którym nadal żaden angielski trener nie wygrał Premier League. Tamtejsze kluby stać na zatrudnianie najlepszych fachowców z całej Europy i tym razem w tę samą stronę poszedł krajowy związek.

Spośród Anglików z posadą najczęściej łączeni byli Eddie Howe, obecnie menedżer Newcastle, oraz dwaj inni, byli trenerzy Chelsea, następcy Tuchela: Graham Potter i Frank Lampard. Wybór padł jednak na dużo bardziej doświadczonego i utytułowanego szkoleniowca.

Jednocześnie nawet czytelnicy Daily Mail w komentarzach zwracają uwagę, że ta sama gazeta od tygodni namawiała na zatrudnienie Guardioli (musiałby zarabiać jeszcze dużo więcej), a wcześniej mocno krytykowała Southgate'a.

Rzeczywiście, Tuchel, który pracę zacznie od Nowego Roku, będzie zarabiał dwukrotność pensji poprzednika. Ma też w kontrakcie duży bonus za wygranie mundialu. W 2026 roku przypadnie 60 lat od ostatniego triumfu Anglików na wielkiej imprezie. Southgate dwukrotnie dochodził z nimi do finału mistrzostw Europy, ale oba przegrał.