Błąd Manchesteru United? Pozwolili mu odejść, mogą żałować. Fantastyczna przemiana

Zanim w niedzielę Luka Modrić udzielił lekcji futbolu polskim pomocnikom, trzy dni wcześniej największe kłopoty w Glasgow sprawiał im Scott McTominay. Reprezentant Szkocji swoimi odważnymi rajdami raz po raz rozrywał polską obronę, strzelił gola na 2:2, a wcześniej trafił również na 1:1, ale tamto trafienie zostało nieuznane, bo przy przyjęciu piłka dotknęła jego ręki.

W niedzielę powtórzył dobry występ w Portugalii i znowu zdobył bramkę, choć Szkoci ostatecznie znów przegrali. Choć gra z numerem 4 na plecach, to selekcjoner Steve Clarke wystawia go bliżej pola karnego, na "dziesiątce", bo zna atuty 27-latka. McTominay potrafi świetnie się ustawiać, chować za plecami obrońców, trzymać linię i wybiegać do podania. Pokazał to przy obu wrześniowych golach dla kadry.

Pokazywał to też na starcie eliminacji EURO 2024, kiedy to w pierwszych pięciu spotkaniach strzelił sześć goli, w tym dwa przeciw Hiszpanii w historycznym dla Szkotów zwycięstwie 2:0. W ogóle w ostatnich 17 meczach w narodowych barwach ma dziesięć trafień i już na stałe przesunął się na boisku z pozycji defensywnego na ofensywnego pomocnika.

Teraz będzie strzelał gole dla Napoli. Kibice, którzy przywitali go na lotnisku w Neapolu, szybko nadali mu przydomek "Lwie Serce". A fani Manchesteru United liczą, że jego odejście nie odbije im się czkawką. Są w większości zgodni - "McSauce" był za słaby na grę w pierwszym składzie, a sprzedanie go za 30 milionów euro na niecały rok przed końcem kontraktu, to dobry biznes. Jest czwartym najdrożej sprzedanym piłkarzem w historii United (po Cristiano Ronaldo, Romelu Lukaku i Angelu Di Marii), najdroższym wychowankiem i najdroższym Brytyjczykiem.

Klub potrzebował pieniędzy (również na nowego, lepszego defensywnego pomocnika, Manuela Ugarte z PSG), a te ze sprzedaży wychowanków liczą się jako stuprocentowy zysk na czysto. Ale wraz z odejściem McTominaya "Czerwone Diabły" straciły lojalnego, zaangażowanego, nigdy nie narzekającego, a ostatnio również bardzo bramkostrzelnego zawodnika.

- Scott ma DNA Manchesteru United. To smutne, że odchodzi, podobnie jak smutne były odejścia Jonny'ego Evansa czy Danny'ego Welbecka. Jestem pewien, że w nowym miejscu pokaże się z najlepszej strony, zarówno pod względem umiejętności jak i charakteru. Jest topowym profesjonalistą ze świetnym podejściem. Chce się uczyć i rozwijać, a przy tym strzela ważne gole - powiedział The Athletic Ole Gunnar Solskjaer.

Urodzony w angielskim Lancaster piłkarz (ojciec, który jeździ na każdy jego mecz, jest Szkotem z Glasgow) zadebiutował u Joe Mourinho, który cenił go niezwykle właśnie za zaangażowanie i częściej stawiał surowego technicznie Szkota przed kapryśnym Paulem Pogbą. Za kadencji Portugalczyka stworzyli pamiętny (ale i przeciętny) duet środkowych pomocników z Fredem, ochrzczony mianem "McFred". Ale właśnie u Solskjaera Scott zyskał snajperski zmysł, który wyostrzył się jeszcze za kadencji Erika ten Haga. Jego dorobki bramkowe w kolejnych sezonach w MU to: 0, 2, 5, 7, 2, 3 i 10 goli.

W poprzednim sezonie więcej bramek od niego zdobyli tylko Bruno Fernandes i Rasmus Hojlund. Jego trafienia dały United dodatkowe 12 punktów i były jednym z nielicznych pozytywów w bardzo słabym ligowo sezonie. Szczególnie pamiętne były gole w 93. i 97. minucie meczu z Brentfordem, które dały dramatyczne zwycięstwo 2:1. Ten Hag, podobnie jak selekcjoner Szkotów, zachęcił McTominaya do częstego, agresywnego wbiegania w pole karne i kończenia akcji mocnym strzałem, nie tylko głową.

Z drugiej strony, Szkotowi brakuje wizji i techniki klasowego ofensywnego pomocnika, notuje stosunkowo mało kontaktów z piłką w fazie rozegrania, dlatego często jego gra u boku Bruno Fernandesa stwarzała problemy typowe dla United ery Ten Haga: nadmierna odpowiedzialność ciążyła na trzecim, środkowym pomocniku, któremu zostawały do pokrycia ogromne obszary w środku pola. Trenerzy rywali mówili wprost, że MU wysyła zbyt wielu zawodników wysoko i zostawia za dużo miejsca na kontry. McTominay nie miał więc zbyt wielu atutów ani w rozegraniu, ani w fazie defensywnej. Był jakby napastnikiem, tylko grającym w drugiej linii.

Inna sprawa, że bez niego w pierwszym składzie gra United nie wyglądała wcale lepiej. Część ważnych goli strzelił przecież po wejściach z ławki, gdy trzeba było ratować wynik. Również na początku tego sezonu Szkota nie było na boisku, a stare problemy zostały. Przekonamy się, czy rozwiąże je przyjście Ugarte, czy może Ten Hag w końcu się obudzi i coś zmieni w swojej taktyce.

Solskjaer nie jest jedynym byłym piłkarzem Man Utd, który, mimo korzystnej oferty Napoli, żałuje odejścia wychowanka. Nemanja Matić napisał wprost, że to błąd i trudno go będzie zastąpić, a Rio Ferdinand powiedział na swoim kanale na YouTube:

Solidny zmiennik z "czutką" do strzelania goli i wielkim sercem dla klubu, w którym spędził całe dotychczasowe życie - kogoś takiego traci United. Grał dla klubu w trudnych czasach. Przez dziewięć lat miał pięciu menedżerów. Nigdy nie zdobył mistrzostwa. I nikt nie będzie za nim płakał dniami i nocami. Ale też, gdy wróci na Old Trafford, nikt nie będzie na niego gwizdał. Nie jest legendą Manchesteru Utd, ale jest jego bardzo zasłużonym zawodnikiem i każdy kibic tego klubu życzy mu jak najlepiej pod wodzą Antonio Conte.