8 minut i powołanie. Wcześniej zrobił taką furorę, że nic dziwnego. "Aż wyłączyłem telefon" [NASZ WYWIAD]

Porozmawialiśmy z pomocnikiem Bolonii jeszcze przed jego drugim w życiu zgrupowaniem reprezentacji Polski, które rozpoczęło się w poniedziałek. Urbański opowiada nam o problemie zdrowotnym, który wraca do niego co jakiś czas od wielu lat. Porównuje nowego i poprzedniego trenera Bolonii, a więc Vincenzo Italiano i Thiago Mottę. Zapytaliśmy go także, jaką rolę ma spełniać w nowej Bolonii, a także jak ocenia losowanie Ligi Mistrzów, w której przyjdzie mu zagrać. Wychodzimy nieco poza schemat i poruszamy temat radzenia sobie z emocjami - swoimi i innych - podczas meczu, a także zewnętrzną krytykę, tę negatywną i pozytywną. Jak radził sobie z całą otoczką wokół niego w trakcie EURO i ile czasu spędzał z telefonem?

KACPER URBAŃSKI: Cieszę się bardzo, że trener Probierz mnie powołał na najbliższe zgrupowanie. Jeżeli chodzi o moją dyspozycję, to czuję się bardzo dobrze i jestem już w 100 procentach zdrowy. Dlatego, mimo tego, że nie zagrałem zbyt wielu minut w tym sezonie, nie będzie dla mnie problemem, by dać z siebie wszystko w meczach reprezentacji.

Miałem mieć trzytygodniowe wakacje, ale zdecydowałem, że wracam do klubu już po dwóch tygodniach, bo czułem się bardzo dobrze. Wszedłem od razu w trening z drużyną i… poczułem dyskomfort, który wiązał się z martwicą guzowatości piszczelowej, która wcześniej mi dokuczała. Czasami to wracało…

Pierwszy raz pojawiło się to, gdy miałem około 13 lat. Ten ból wracał, szczególnie gdy się grało na sztucznych boiskach. To coś, z czym boryka się dużo chłopaków, którzy od małego trenują na obiektach ze sztuczną nawierzchnią. To zwiększa obciążenia. Ja miałem tak, że po prostu czasami przestawało, a czasami wracało. Ostatni raz poczułem to w zeszłym roku, chodzi o lewą nogę. Ale to nie był ból na tyle mocny, żebym nie mógł trenować. Nie opuściłem żadnego treningu. Z kolei w tym roku odczułem większe dolegliwości i stwierdziłem, że nic na siłę. Lepiej się kurować przez dwa-trzy tygodnie i wrócić na 100%

To wynika z tego, że teraz jeszcze były twardsze boiska. Zacząłem odczuwać ból w dwóch kolanach i musiałem się na chwilę zatrzymać. Jednak już od trzech tygodni normalnie trenuję na boisku i czuję się bardzo dobrze fizycznie, bez żadnych problemów zdrowotnych. Pierwszy tydzień trenowałem indywidualnie z trenerem od przygotowania motorycznego, a kolejne dwa tygodnie już z drużyną.

Na pewno są to różni trenerzy pod względem stylu pracy, ale łączy ich ten sam cel, czyli chęć dominowania nad przeciwnikiem i trzymanie piłki na połowie przeciwnika. Myślę, że jeżeli chodzi o grę, to założenia są te same. Co ich różni? Italiano lubi więcej rozmawiać.

Tak. Generalnie myślę, że obaj trenerzy są znakomici. Motta poszedł przecież do Juventusu, ale Italiano również jest bardzo dobry. Współpracujemy ze sobą dopiero dwa miesiące, więc ciężko powiedzieć więcej po tak krótkim czasie, ale widać, że to doświadczony szkoleniowiec. Nawet jak rozmawiałem z nim indywidualnie, to śmiał się, że jest w piłce dwa razy dłużej, niż ja żyję.

I to widać teraz, podobnie jak było widać we Fiorentinie, gdzie doszedł do dwóch finałów Ligi Konferencji i jednego Pucharu Włoch. Jest dużo interakcji na treningu, poza boiskiem. Zdarzają się wrzutki czy szpilki, ale wszystko dla żartów. Z każdego trenera można wziąć coś dodatkowego, dla siebie. Wiele nauczyłem się od Motty i podobnie będzie z Italiano.

Rozmawiałem z trenerem i powiedziałem trenerowi, że gdzie mnie nie wystawi, to będę dawał z siebie 100%, ale moją naturalną pozycją jest środek pomocy - konkretnie ofensywny środek pomocy. Z innymi pozycjami nie mam problemu, ale skoro zapytał co preferuję najbardziej, to odpowiedziałem.

Tak myślę. Na jednej z konferencji, dziennikarze zapytali trenera gdzie mnie widzi, to odpowiedział zgodnie z tym jak rozmawialiśmy.

Myślę, że łatwo jest się przyzwyczaić do tej szatni i zasymilować z chłopakami. Trzon drużyny został, jesteśmy taką grupą, która chce, by nowi się u nas jak najlepiej zaaklimatyzowali, bo wiemy, że później przynosi to efekty. Wiadomo, każdy przechodzi to indywidualnie, nie jest też tak, że wszyscy odnajdują się tu w tym samym momencie.

Przed chwilą zaczęła się liga, dopiero co zakończyło okno transferowe. Jest to o tyle specyficzne, że ktoś może mieć z tyłu głowy, że być może odejdzie na jakieś wypożyczenie itd.. W tym okresie jest trudniej “złączyć się” jako grupa, ale myślę, że teraz, po zamknięciu okienka, już wszystko wróci do normy. Każdy będzie wiedział czy zostaje, czy odchodzi.

Największymi nazwiskami, które od was odeszły, są Joshua Zirkzee i Riccardo Calafiori, kolejno do Manchesteru United i Arsenalu. Są gotowi na tak wielkie wyzwania i czy otwiera to tobie wyobraźnię na przyszłość?

Jeżeli chodzi o mnie, to skupiam się na teraźniejszości i muszę najpierw udowodnić swoją wartość, by zostać wytransferowanym. Chcę pokazać, że jestem w stanie wywalczyć sobie pierwszą jedenastkę w każdym meczu. Co do Joshuy i Riccardo, to uważam, że są gotowi na takie wyzwania. Od samego początku naszego pobytu w drużynie uważałem, że to świetni zawodnicy. Mają przede wszystkim super mental. Zawsze dążą do zwycięstwa, dlatego wiem, że dadzą sobie radę.

Moje miejsce jest na dwóch ósemkach i rywalizacja jest duża. Mamy teraz sześciu chłopaków, którzy rywalizują między sobą i pchają się wzajemnie do przodu. Ósemka może też zagrać na szóstce, więc nie jest powiedziane, że mamy rywalizację “tylko” między naszą szóstką.

Wyniki losowania oceniam pozytywnie, będą to na pewno ciekawe spotkania. Bardzo mnie cieszy, że będę miał możliwość zagrania na Anfield, ponieważ słyszałem, że jest tam niesamowita atmosfera. Jeżeli chodzi o zawodników, których mam wyróżnić, to na pewno będzie mi ciężko, na tym poziomie każdy prezentuje najwyższą jakość.

Mam wyznaczone swoje cele i będę się tego trzymać, ale wolałbym zostawić to dla siebie. W pierwszej kolejności, to wiadomo, pierwsze są minuty, a później są liczby.

Tak, mam, ale to też nie jest tak, że musi być taki sam co mecz. Przed meczami stawiam na luz. Puszczam sobie muzyczkę, rozmawiam z chłopakami. Zależy od spotkania, od dnia.

Taki fokus wchodzi przeważnie jak przyjeżdżamy na stadion półtorej godziny przed meczem. Wychodzimy na murawę, wracamy do szatni i wtedy zaczyna się większe skupienie. Potem zaczynamy jakieś rolowanie, stretching, jako przygotowanie stricte pod mecz.

Jeżeli chodzi o krytykę w meczu, gdy chłopaki wyrażali swoje emocje, to nigdy nie miałem z tym problemu, bo boisko się toczy innymi prawami. Tam wszystko się dzieje, można się czasami powyzywać.

W dwie strony, dokładnie. Ale po meczu zamykamy takie rozmowy, które pojawiały się na boisku i funkcjonujemy normalnie. A jeżeli chodzi o krytykę zewnętrzną, to zawsze byłem uczony, żeby nie zwracać na nią uwagi. Wiadomo, że w 100% jest to niemożliwe, żeby nie zobaczyć jakiejś krytyki po meczu, bo zawsze ktoś coś podeśle, albo napisze. Zawsze coś wyskoczy, jak się przegląda portale społecznościowe. Ale ja próbuję przyjmować krytykę od moich bliskich, tych osób najważniejszych i tego się trzymam. Zewnętrzna krytyka to dla mnie tylko ciekawostka.

Jestem tego świadomy, że każdy może mieć swoją opinię i nie mam z tym żadnego problemu. Czy to jest krytyka “pozytywna” czy “negatywna”. Wiadomo, wolę pozytywną, ale akurat w naszym zawodzie często zdarza się ta negatywna. Biorę to bardziej na chłodno, jako ciekawostkę, niż jakbym miał brać to do siebie.

W trakcie EURO, tak jak właśnie wspomniałeś, było mnie bardzo dużo w Internecie. Powiem szczerze, że wolałem sobie ten telefon wyłączyć. Po meczu jedynie dzwoniłem do rodziców, popisałem ze znajomymi, a potem wyłączałem telefon. Niektórym odpisywałem nawet po trzech tygodniach. Wolałem spędzać czas z chłopakami i posiedzieć we wspólnym gronie. Czytanie tego wszystkiego w nadmiarze mogłoby mi zaszkodzić, za dużo bodźców. Lepiej odłożyć telefon i spożytkować ten czas lepiej.

Wiadomo, że pochwały się fajnie czyta, ale byłem świadomy, że lepiej się skupić po prostu na dalszej pracy, niż podniecaniem się tym, że w mediach napiszą dziesięć razy z rzędu, że zagrałem bardzo dobry mecz. Ja zawsze wiem, kiedy gram dobrze, a kiedy źle. Przeglądam swoje mecze, dostaję od moich bliskich jakieś tam oceny i tego się trzymam.

Zaśpiewanie hymnu w meczu otwierającym dla nas turniej. To jest mój “flashback” numer jeden, którego raczej już nigdy nie zapomnę. Do tego mecz z Francją, w który zagrałem pierwsze 90 minut w reprezentacji Polski. Zremisowaliśmy z wicemistrzem świata, więc to też zapamiętam na długo.

Już wcześniej byłem nastawiony na to, że jest możliwość powołania. Chciałem to udowadniać z dnia na dzień w klubie. Nadeszła taka okazja i nie było żadnej tremy, byłem na to przygotowany mentalnie i fizycznie.

Jeśli kibice tak myślą, to bardzo się cieszę, bo to po prostu jest znak, że robię coś dobrze. To, czy będę ważny, to będzie w przyszłości zależeć tylko i wyłącznie ode mnie i od mojej gry w klubie.

Niezależnie, czy się gra z Francją, Chorwacją, Albanią, czy z innymi kadrami, to zawsze jest mecz międzynarodowy i trzeba do tego podchodzić na poważnie, bo reprezentuje się kraj na scenie międzynarodowej. Wiadomo, że to są drużyny z topu, ale myślę, że na EURO pokazaliśmy, że nasza drużyna idzie do przodu i na pewno nie będziemy się nikogo obawiać.

To decyzja, którą podjął Wojtek, a ja się tylko mogę cieszyć, że spotkałem tak charakterystyczną i tak ważną postać dla polskiej piłki. Gdzie nie był, to pokazywał, że jest świetnym bramkarzem. Mam satysfakcję, że mogłem zagrać z nim w jednej drużynie, ale też przeciwko niemu. Będę wspominał te chwile naprawdę mega sympatycznie, bo od Wojtka można było się bardzo dużo nauczyć, mimo tego, że grał na pozycji bramkarza.

Myślałem, że jeszcze Wojtek trochę pogra, bo interesowały się nim duże kluby. Wiadomo, że to jest zaskoczenie dla nas, ale myślę, że to przemyślana decyzja. Nie jest to nic pochopnego, bo widać, że jest bardzo inteligentnym człowiekiem. Wiem to, mimo tego, że spędziłem z nim w drużynie tylko miesiąc.

Nie, nie było żadnych sygnałów ze strony Wojtka. Sam czułem, że będzie kontynuował grę w piłkę.

Myślę, że nie tylko we Włoszech odbiera się go jako wielkiego piłkarza, bo spędził przecież tyle lat w Arsenalu. Wierzę, że na zakończenie kariery smutny nie jest. Widzę, że zdobył trzy tytuły Serie A, trzy Coppa Italia, dwa Superpuchary Włoch i dwa razy FA Cup. To robi wrażenie.

Zobaczymy, to jest decyzja trenera. Łukasz zawsze wspominał i dalej wspomina, że jest gotowy na to, żeby móc reprezentować swój kraj jako bramkarz numer jeden.

Nie można wszystkich wrzucać do jednego wora, każdy ma swoją indywidualną drogę, każdy jest inny. Ja przede wszystkim się dziwię, że niektórzy z góry dają werdykt niektórym zawodnikom, że wyjeżdżając za granicę nie dadzą rady. Wielu nie zna tych zawodników, możliwe, że w ogóle się nie widziało żadnego meczu w ich wykonaniu, albo też nie wie co uważa dany zawodnik i co się u niego dzieje. To jest kwestia indywidualna, każdy jest kowalem swojego losu, więc zakończę na tym.

Ja czułem na 110%, że chcę wyjeżdżać. Po konsultacji z rodzicami stwierdziliśmy, że to jest moment na wyjazd za granicę i teraz zbieramy z tego owoce. Choć dopiero zaczynam, można powiedzieć, karierę piłkarską, to wiem, ze na pewno nie będę chciał się zatrzymywać.

Myślę, że każdy ma swoje etapy w karierze, a ja teraz jestem na początku swojej kariery i dopiero uczę się tego jak funkcjonują kapitanowie, podglądam każde zachowania. Wiadomo, że kapitan drużyny odgrywa bardzo ważną rolę w drużynie, to duża odpowiedzialność. Dlatego staram się od nich uczyć, by kiedyś mieć ten zaszczyt noszenia opaski na ręce.

Ciężkie pytanie. Zawsze mówiłem, że miejsce Lechii jest w Ekstraklasie. To było dziwne uczucie, oglądać ją w I lidze. To klub, który historycznie był zawsze poważany w Polsce. Wiadomo, że powroty do Ekstraklasy nie są łatwe, ale mam tylko nadzieję i trzymam kciuki, że nie będzie powtórki sprzed dwóch lat, kiedy Lechia spadła. Chciałbym, by nie tylko się utrzymała, ale wróciła w końcu do ligowej czołówki.

Oglądam jej mecze w miarę możliwości. Na tę chwilę trudno określić jej potencjał i myślę, że za jakiś czas będziemy wiedzieć gdzie jest sufit. Ten zespół dopiero wrócił do Ekstraklasy, to jest trudne. Trzymam kciuki, bo urodziłem się w Gdańsku, grałem od dziecka w Lechii, jestem jej wychowankiem i uważam, że powinna być w czołówce Ekstraklasy.