Kopciuszek zmiażdżył Real pełen gwiazd. "Ronaldo się nie ruszał. Obrona? Tragedia"

Real Madryt przeżywał w sezonie 2005/06 solidny kryzys. Chociaż kadra zespołu pękała w szwach od wielkich nazwisk w zasadzie na każdej pozycji, “Królewscy” nazywani wówczas nie bez powodu “Galacticos”, szybko stracili w La Liga kontakt z uciekającą Barcelonę, która finiszowała ostatecznie z 12 punktami przewagi nad odwiecznym rywalem.

Na pozostałych frontach wcale nie było lepiej. Ekipa z Santiago Bernabeu odpadła z Ligi Mistrzów już w 1/8 finału, a w Pucharze Króla dokonała rzeczy niebywalej wstydliwej. Poniosła wówczas swoją najwyższą porażkę w XXI wieku. I to z kim! “Królewskich” w pierwszej odsłonie półfinałowego dwumeczu dosłownie rozwalcował Real Saragossa. Z każdą kolejną minutą rywalizacji na La Romerada kibice otwierali swoje buzie coraz szerzej, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie widzą.

Czy Real mógł spodziewać się trudnego meczu? Jak najbardziej. Etap wcześniej “Blanquillos Manos” wyeliminowali z rozgrywek rozgrywającą wtedy świetny sezon Barcelonę. Tę samą, która nie tylko w tamtej kampanii sięgnęła po mistrzostwo, ale wygrała także Ligę Mistrzów. Podopieczni Victora Munoza pokonali u siebie “Blaugranę” 4:2, a minimalna porażka w rewanżu tak czy siak dała im awans do półfinału. Tam czekał kolejny gigant. Real Madryt.

“Królewscy” wyszli wówczas na plac gry w Saragossie tylko w lekko zmienionym składzie. Nie było żadnej rewolucji. Nie było gry drugą czy trzecią jedenastką. Nic z tych rzeczy. Względem rozegranego kilka dni wcześniej meczu ligowego z Espanyolem doszło do czterech zmian. Do składu wskoczyła nowa para stoperów, czyli Ivan Helguera i Sergio Ramos, a Zinedine’a Zidane’a i Cicinho zastąpili Julio Baptista oraz Michel Salgado.

Real wyszedł zatem w bardzo mocnym, pełnym gwiazd zestawieniu. W bramce Iker Casillas, na lewej stronie defensywy Roberto Carlos, w środku pola m.in. Guti, na skrzydłach David Beckham i Robinho, z przodu Ronaldo Nazario.

Nabuzowany od pierwszych minut rywal nie miał jednak żadnego respektu dla gwiazdozbioru ze stolicy. Prawdziwy koncert grał wówczas przede wszystkim ten, który potem zrobił największą karierę z ówczesnej ekipy Saragossy. Diego Milito, bo o nim mowa, między 14. i 31. minutą zapakował Realowi hat-tricka.

Najpierw Argentyńczyk huknął potężnie pod poprzeczkę, potem znakomicie wymanewrował defensywę “Królewskich” i w sytuacji sam na sam pokonał Casillasa, a gola na 3:0, tak dla odmiany, strzelił głową. Nadzieję Realowi dał co prawda jeszcze przed przerwą Baptista, ale stracony gol tylko rozdrażnił szalejącą tego wieczora machinę “Blanquillos Manos”.

W drugiej połowie znów uruchomił się Milito. W 55. minucie idealnie złożył się do strzału głową po dośrodkowaniu z rzutu rożnego. Kilka lat przed tym, jak Realowi cztery gole strzelił Robert Lewandowski, podobnej sztuki dokonał zatem snajper wypożyczony wtedy z Genoi. Jeszcze wówczas nie tak znany, po latach prowadzący natomiast Inter Mediolan do triumfu w Lidze Mistrzów na stadionie… Realu właśnie.

Po kolejnej bramce Saragossa prowadziła więc 4:1, ale głodny goli, na nieszczęście dla “Królewskich”, pozostawał jeszcze drugi z napastników. Ewerthon, który najwidoczniej pozazdrościł kompanowi z ataku, najpierw wykorzystał szybką kontrę, a potem przypieczętował historyczną porażkę Realu w naprawdę przepiękny sposób. Kapitalnie uderzył z dystansu i ustalił wynik rywalizacji na 6:1.

Nie była to najwyższa porażka w historii klubu z Santiago Bernabeu, natomiast ograniczając się jedynie do XXI wieku - już tak. Pięcioma golami Real przegrał potem jeszcze tylko z Barceloną w 2010 roku. Wtedy jednak w stosunku 0:5.

- Obronę podsumuję krótko – tragedia, żenada i jeszcze coś, co oddaje poziom gry piłkarzy występujących w tej formacji, a raczej jego braku. Pomoc była bezproduktywna, ospała i… trudno mi znaleźć słowo, a nie chcę przecież używać wulgaryzmów, choć te byłyby najodpowiedniejsze. W ataku osamotniony Ronaldo, który nie ruszał się przez cały mecz i oddał może jeden strzał, zresztą zablokowany - pisał po pogromie w Saragossie jeden z redaktorów portalu realmadryt.pl.

Podrażniony jak lew Real miał wówczas przed sobą jeszcze rewanż. I był naprawdę blisko wielkiej remontady. Tym razem prowadzący wtedy “Królewskich” Juan Ramon Lopez Caro posłał w bój najsilniejszą możliwą jedenastkę, a ta od pierwszej minuty przystąpiła do odrabiania strat. I to dosłownie. Nie minęło nawet 60 sekund, a na 1:0 trafił nieobecny w pierwszej odsłonie dwumeczu Cicinho.

W 10. minucie ekipa z Santiago Bernabeu prowadziła już… 3:0. Drugą bramkę dorzucił Robinho, trzecią z kolei Ronaldo. “Królewscy” wystartowali zatem idealnie, ale później nie byli już w stanie utrzymać takiego tempa i skuteczności. Po przerwie na 4:0 trafił jeszcze Carlos. Na więcej Realu nie było już stać. Plama została zatem zmazana tylko częściowo.

Co ciekawe, ekipa z Saragossy, która awansowała wtedy do finału, nie sięgnęła po trofeum. W wielkim finale wyraźnie lepszy był już Espanyol, który wygrał 4:1.

Jak natomiast potoczyły się kariery tych, którzy wtedy tak szokująco zbili naszpikowany gwiazdami Real? O Diego Milito zdążyliśmy już wspomnieć. Z Saragossy powędrował do Włoch, gdzie największą furorę robił w barwach Interu. Jego kompan z ataku, Ewerthon, jeszcze przed rozpoczęciem przygody z Saragossą z dobrym skutkiem reprezentował natomiast Borussię Dortmund, a potem próbował swoich sił m.in. w Stuttgarcie, Espanyolu, Palmeiras czy Tereku Grozny.

Cani kilka miesięcy po historycznym meczu z “Królewskimi” za 11 mln euro odszedł do Villarreal, gdzie został prawdziwą legendą, a biegający na drugim skrzydle Oscar Gonzalez przez całą karierę reprezentował tylko trzy kluby - Saragossę, Real Valladolid i Olympiakos Pireus.

W środku pola rządził wówczas Albert Celades, który zbliżał się już powoli do końca kariery, a przed transferem do Saragossy jako jeden z niewielu piłkarzy w historii reprezentował i Barcelonę, i Real Madryt, w obu klubach zaliczając ponad 100 spotkań. Grał też m.in. dla Celty Vigo czy New York Red Bulls. W starciu z “Królewskimi” wspomagał go zdecydowanie mniej doświadczony David Generelo. 23-letni wówczas Hiszpan całą karierę spędził w ojczyźnie. Grał nie tylko dla Saragossy, ale też Elche, Realu Oviedo czy Mallorki.

Duet środkowych obrońców stworzyli Gabriel Milito i Alvaro. Pierwszy z wymienionych półtora roku po rozgromieniu Realu przeszedł do Barcelony, w której barwach rozegrał 76 meczów i sięgał po najcenniejsze trofea. Po opuszczeniu stolicy Katalonii grał już tylko w argentyńskim Independiente. Drugi ze stoperów, Brazylijczyk, zadomowił się w Hiszpanii, gdzie przez osiem lat przywdziewał barwy kolejno Las Palmas, Saragossy i Levante. Potem karierę kontynuował w swojej ojczyźnie.

Dokładnie 19 lat temu oglądaliśmy też w koszulce “Blanquillos Manos” Alberto Zapatera, czyli jedynego gracza z tamtej ekipy, który wciąż gra zawodowo w piłkę. Hiszpan, który dla Saragossy rozegrał aż 422 mecze, ma w CV także występy w Genoi, Sportingu czy Lokomotiwie Moskwa, a obecnie oglądać można go w… kanadyjskiej ekstraklasie. W tym roku skończy 40 lat, ale nadal zakłada koszulkę Atletico Ottawa.

Podstawową jedenastkę tamtego Realu sprzed prawie dwóch dekad uzupełnili jeszcze Leonardo Ponzio (cała kariera w trzech klubach - Saragossa, River Plate, Newell’s Old Boys) i bramkarz, Cesar Sanchez. Ten ostatni może pochwalić się ciekawą historią. Przez lata był piłkarzem Realu Madryt, gdzie pełnił jednak głównie rolę zmiennika, zaliczył epizody w Tottenhamie czy Villarreal, ale zdecydowanie częściej występował w barwach Valencii, Realu Valladolid i właśnie klubu z La Romerada.

To więc właśnie oni, tworząc świetnie funkcjonujący monolit, zagrali na nosie gigantowi z Santiago Bernabeu.